Gezellig bezig zijn

Vrijdag, 4 augustus
Alweer geknutsel. Nikkie wil nog meer potjes en flesjes versieren in Harry Potterstijl. Hoe meer brouwsels, hoe beter.
Ik probeer allerlei foto’s op de site te zetten, maar dat werkt niet. Zo jammer. De WiFi heeft het er erg moeilijk mee. Morgen nog eens proberen.

Oh Lars gaat flippen! We zaten al na het avondeten een beetje te kijken naar de sterren, hadden hem naar de toiletten gestuurd om tanden te poetsen en pyjama aan, toen we bij de buren de bekende Mario Kart spel geluidjes hoorden. Hij bij terugkomst dus ook. Grote ogen, verbaasde blik bleef hij hangen bij de voordeur van die kids. “Heb jij ook een DS?” klonk het uit de tent. Wat blijkt; die kunnen ze koppelen! Binnen no-time zaten ze met 3 DS’jes in een multiplayer-game te mopperen dat de ene kart de andere had afgesneden, ze waren samen Bowser aan het verslaan en wie is Luigi??! Blij dat die ouders bij andere buren op visite waren, want op die mannen zelf zit geen volume knopje. Die slaapt vannacht niet en als het lukt, weet ik zeker dat ie in een kart ligt te dromen over omgekeerde vraagtekenskubusjes, bananenschillen en Power-Ups.

Zaterdag
Ik word stiekem nerveus over die campingkwiz. Ik heb 6 vossen, 1 spelmaster en een vertaler nodig. Die Gerrit denkt toch hopelijk niet dat ik dat allemaal zelf regel wel?
De jongens hebben weer een Multi-Mario. Ze hebben er meer gevonden, want Nikkie zit er ook bij en nog 2 andere kids. Hoeveel passen er eigenlijk in zo’n iglotentje?

Zondag
We hebben een speciaal middagetentje gereserveerd. Heel veel zin in! Bij het restaurantje komen enkel Fransen. Gelukkig spreekt de eigenaar ook vloeiend Engels en bij binnenkomst blijkt dat hij het zelf heel fijn vind om dat weer eens te mogen oefenen. Onze gastdame is zeer vriendelijk en trots; of we even binnen naar het spit willen komen kijken. Jazeker; daarvoor zijn we juist gekomen! Het ziet er geweldig uit. Midden in de ruimte staat een grote open haard waar je van beide kanten doorheen kunt kijken. Aan de ene kant liggen de houtblokken te gloeien, nét geen vuur meer te zien. Ervoor draait heel langzaam een rekwerkje met daarin het vlees wat die dag aan alle gasten zal worden uitgeserveerd. Rundvlees zegt de eigenaar trots. Het systeem ziet er prachtig uit! Zoiets zie je enkel nog in musea en dan natuurlijk niet in werking, dus ik neem meteen van de gelegenheid gebruik om aan Lars en Nikkie uit te leggen hoe ze vroeger in de middeleeuwen al zo hun vlees konden klaarmaken. De rijken neem ik aan. Of in de beroemde herbergen.
De zware gewichten die het kloksysteem in werking zetten waren gemakkelijk om mee te beginnen, want oma en opa hebben nog een klok hangen met gewichten. Aangezien het hele raderwerken aan de buitenkant van de oven hangt, kon ik precies aanwijzen hoe de gewichten de verschillende raderen in elkaar laten draaien waardoor uiteindelijk het vlees heel langzaam voor het vuur door draait. De eigenaresse stond achter ons te stralen. Het is een exacte replica, dus ik mag aannemen dat zij er behoorlijk wat werk aan hebben om hem werkend te houden. En om elke keer dat vlees op deze manier te laten garen, beginnen ze vast al heel vroeg in de ochtend, anders krijgen ze dat nooit op tijd klaar.
Die liefde voor hun vak / hun gerechten merkte je wel hoor op het terras. Alles was even heerlijk en mooi uitgevoerd, het personeel is vanuit zichzelf enthousiast (niet geforceerd, opgedragen).
Lars vroeg of er frietjes bij waren, maar de eigenaar keek heel verbaasd. Frietjes? Nee natuurlijk niet! Ik heb een afspraak met die tent hier verderop, zij serveren geen gerechten van het spit en hij heeft dus geen frietjes op de kaart. Ha, ha, ha!
En als je bord leeg was, kwam de eigenaar persoonlijk die gasten ophalen, zodat ze een tweede portie kregen.

Maandag
Dé dag van de campingkwiz!! Leuk begin, Gerrit heeft op het bord geschreven van 6 tot 80 jaar..? Volgens mij zou het basisschool zijn… nou ja, maakt niet uit.
Peter gaat eerst lekker fietsen. Kwiz is toch pas vanaf 14:00u, tijd zat.
Hij fietst hier veel en vaak zeg. Dat is ook heel lang anders geweest. Heel lang, zoals in jaren. Eigenlijk vanaf dat zijn knie is geopereerd, leek het alsof hij er geen zin meer in had. Hij ging wel fietsen, maar het leek een beetje omdat hij een soort van verplichting voelde. Zo van; niet dik willen worden, conditie beetje bijhouden, ik heb die fiets niet voor niets.
Deze vakantie is hij al echt vaak weg geweest en komt vrolijk terug “ik heb er net iets meer dan een uur over gedaan, gemiddelde snelheid 27,5km/uur, toch iets langzamer dan de vorige keer, maar dit was wel een mooie route hoor!” of zo. Alles wordt in Strava gezet, zodat hij zijn statistieken en evt. vooruitgang kan zien en de Garmin laat mij keurig de gefietste route zien.
Uiteraard zeggen die routes mij weinig, maar gelukkig zijn er meer mannen die hun mountainbike hebben meegenomen om vakantie en enthousiast staan ze soms in volledige bepakking uit te puffen bij elkaar op de camping en bespreken tot in detail waar je het beste kunt rijden om het maximale uit je tocht te kunnen halen. Dat varieert natuurlijk van uitputting tot de mooiste uitzichten en hier en daar scheppen ze op over welke dieren ze voorbij hebben zien flitsen.
Wel heel fijn om hem weer zo vrolijk te zien, dit wordt echt een top vakantie. En dat terwijl hier in de omgeving juist zo weinig te beleven valt. Als je het op het internet zou bekijken, ga je hier echt niet heen. Nou, als je het mij vraagt, is dit een van de beste keuzes ooit geweest!

Eindelijk die kwiz. Handig; tussen 12:00 en 14:00 is het restaurant dicht voor het middageten. Al het personeel en evt. Gasten die gereserveerd hebben zitten dan even afgesloten en mogen niet gestoord worden voor de pauze. Typisch Frans. Eten is hier heel erg belangrijk. Daarom zie je ook zoveel Fransen picknicken langs de weg. Kennelijk is het verboden om te eten en drinken tijdens het rijden (dat weet bijna geen een Nederlander en die het wel weet, negeert dat gewoon), want dat kan je afleiden. Net als de gsm in Nederland, mag je ook niet gebruiken. De lunch is daarbij een belangrijke maaltijd voor de Fransen, want het ontbijt is echt drie keer niks, dus dan wil je onderhand ook echt iets nuttigen. Dus blokken ze doodleuk 2 volle uren voor eten en gezelligheid. Dat is dan weer wel mooi; eten doe je hier in principe niet alleen, maar samen.
Voor nu best onhandig gepland van Gerrit. Zodoende loop ik rond 13:00 over de camping en vraag aan vreemde mensen of ze tussen 14:00 en 16:00 even een Vos willen zijn voor mijn vossenjacht, een onderdeel van de kwiz.
Blij lopen we terug naar Gerrit, hij is kennelijk toch eerder bij zijn lunch vertrokken en staat voor zijn caravan te wachten. Hij heeft weer een verrassing voor ons; hij heeft eindelijk de papieren doorgenomen en besloten dat de kwiz mag duren tot morgen 16:00 (!), zodat de ouders vanavond nog extra kunnen googlen. Overleg dat even beste man; wij willen morgen opbreken. Nu moet ik ineens inplannen dat ik ook nog al die papieren ga nakijken ipv mijn voortent wassen…

Bij het restaurant voel ik me een klein beetje een held. Grappig hoor; er zitten en staan al een paar mensen en kids klaar reikhalzend te kijken in afwachting wat er gaat gebeuren. Peter zit een beetje achterin te glunderen van oor tot oor. Grote ogen tijdens de uitleg van het spel en een kindje maakte zelfs een sprongetje van geluk toen ik vertelde dat je met de joker je punten van een opdracht kunt verdubbelen. Zo grappig!
Lars heeft enorme pech. Hij had al een paar kindjes gevraagd, maar de ene moest vandaag mee boodschappen doen en die andere twee gaan vandaag al opbreken, want morgen gaat het regenen. Jammer. Hij wordt gekoppeld aan een andere Lars, onze achterbuurjongen. Heel timide en afwachtend typje.
Nikkie straalt; alle meiden die ze heeft gevraagd zijn er, en eentje is zeker al 12. Daar heeft ze een goeie aan.
Een vader komt al teleurgesteld terug met de formulieren; veel te moeilijk voor zijn kids. Ik zie in het gezicht van het meisje dat ze een beperking heeft en meen iets van teleurgesteldheid te zien. Welnee meis; je pakt er gewoon de leuke dingen uit en laat de rest lekker zitten! Knutselen kan je toch wel? Een mooie joker maken, of liedje zingen en het Vinkenbord kan jij ook best. Kijk; “zoek de verschillen”. Dat kan jij prima en papa mag je helpen. Haar ogen lichten op, een stralende glimlach, ja! Dat kan ik wel! Blij pakt ze voorzichtig de papiertjes terug en kijkt haar papa aan. Oh dat kunnen wij wel, zegt hij tevreden en ze lopen weg.
Mijn dag kan al niet meer stuk.

Peter komt er lief bij zitten. Wij hebben even niets meer te doen. Gezellig een wijntje erbij en kletsen. Beetje aanwezig zijn voor vragen of zo.
Een team met geinende pubers gaat aan de tafel naast ons zitten. Leuk! Dat ik lekker dichtbij zien hoe het wordt ontvangen. Fanatiek joh! Drie telefoontjes sterk zijn ze aan het googlen en overleggen. Nog twee anderen worden het veld ingestuurd om die vossen te vinden. Ha, ha, ha! Goed bezig dames; lekker georganiseerd.
We zijn goed twee uur verder en twee papa’s hebben de Ipad er maar bij gehaald, grotere plaatjes. Zíj zijn heftig aan het discussiëren terwijl ik op een afstandje allerlei kruiden voorbij zie komen.
Eindelijk; twee teams hebben afgesproken dat ze het Vinkenbord willen spelen. Ieder team heeft een eigen kleur dobbelsteen en luisteren zeer aandachtig naar de regels. Eentje stapt op het vakje met twee dobbelstenen. “Pak allebei de dobbelstenen, het aantal ogen mag je springen op de trampoline” flinke teleurstelling. Die dacht met twee stenen te gooien en binnen te zijn, ha, ha. Zijn teamgenoot steekt zijn arm pijlsnel omhoog “dat doe ik!” En hup, de sfeer is weer helemaal leuk.

‘S Avonds na het eten bij de tent helpt Peter natuurlijk Lars een beetje. Ouders mogen helpen, en hij weet de antwoorden ook niet, dus hij mag helpen. Bovendien blijkt dat die andere Lars eigenlijk al vrij snel ging, zodat onze Lars het spel helemaal alleen doet. Knap hoor, het zijn echt wel veel vragen en opdrachten voor 1 persoon. Ik loop naar een waterkraantje en hoor rechts ineens keihard “Els! Het is Els, de vader van Els toch?!” Geweldig! Sommigen zijn inderdaad nog steeds bezig, humor!

Dinsdag, 8 augustus
Tja. Opruimen dan maar. Het zit er alweer op. Best jammer.
Natuurlijk regent het, zoals ze hadden voorspelt. Voortent nat, alles klam enzo. Gelukkig breekt de lucht open, stopt het alsnog met regen en kunnen we in het zonnetje buiten eten.
Naast me hoor ik een paar kinderen zingen. Zuiver. Dat kunnen onze buren dus niet zijn. Die kunnen vrij goed gitaar en ukelele spelen, maar zingen echt niet. Dat doen ze elke dag, dus ik weet dat ondertussen vrij goed. Lars noemde ze Vredesmensen, want ze maken geen ruzie en zingen de hele tijd (vals, wel te verstaan). Nee schat, dat zijn religieuse mensen en die maken wel degelijk veel ruzie, maar doen dat anders dan wij. Dat noemen wij geniepig / onderhuids / cynisch, maar dat herken jij nog niet.
Enfin; het leuke gezang kwam van de andere kant. Jawel; een campingliedje voor de kwiz. Mét dansje werd ingestudeerd. Leuk! Tegen die middag zag ik ook een heel apart tafereeltje in die caravan; de mannequinchallenge. Nog steeds bezig zeg! Ineens viel het muntje bij de buurman “is zíj van de kwiz??” Zijn kinderen kijken verbaasd, ja wie anders? “Buuf! Wil je een bakje koffie? Ha, ha, ha!”

Stevig aan het opruimen, staan er ineens een moeder en dochter voor de deur. “Hallo? Wij willen naar Chateuroux.” Ok? Waarom zijn jullie dan bij mij, vraag ik me af. “Dan zijn we niet om 16:00 terug.” Echt hè?! Weer die kwiz! Hoe krijg je het verzonnen. Nou, dan ga je toch gewoon. Ik ben de hele dag hier, geef je die papieren later, of laat je een vriendin van je team ze inleveren, kan toch ook.

Rond 16:00 stoppen Peter en ik even met ruimen. Nakijken dan maar. Kostte gewoon dik een kwartier per team. 6 teams uiteindelijk, dus we zaten er wel even. Wel kei leuk hoor. Ik heb er inderdaad behoorlijk wat uurtjes inzitten om te maken, dus om te zien dat zoveel mensen er fanatiek aan hebben meegedaan, is toch wel erg gaaf. Geregeld kwamen er een paar ouders voorbij om een ingepakt compliment te geven over hoe het is geworden. Er bleven zelfs een paar kids hangen in spanning voor de uitslag. Extra leuk geschreven en het ophangen van de uitslag werd dankzij die kids ook echt een dingetje. Een meisje sprong een gat in de lucht; whoohoo, we zijn vierde!! Blij dat ik toevallig een andere kant op keek, anders had ze mijn verbazing gezien, jij bent al blij met de vierde plek? Wauw, daar kunnen nog veel mensen iets van leren.

Nikkie heeft de hele avond met een rechte rug gezeten en gehuppeld; haar team had gewonnen!
En super cool; Lars ook! Hij was zo trots met zijn prestatie “ik had maar 21 punten minder dan die anderen!” Hij heeft wel gelijk; die anderen waren met 4 kinderen of meer. Zijn glas is half vol.
Achteraf kan ik eerlijk zeggen dat dat onze prijs was; zien dat deze kinderen (die in onze ogen heel veel bezig zijn met games en weinig met elkaar) veel meer kijken naar wat wel is gelukt en daar plezier mee hebben. Mogen wij als volwassen met onze ‘levenservaringen’ wel eens achter onze oren krabben…

Woensdag
Lekker naar huis. Bij het afrekenen kreeg ik nog een flesje wijn van de eigenaar als bedankje voor die kwiz en hij vertelde ons dat hij het campingliedje van die meiden had gezien. Ook hij vond hem erg leuk, dus hij dacht erover om goedkeuring te vragen aan de ouders, zodat hij hem misschien op zijn site kon zetten. Gerrit heeft ondertussen al 4 keer gezegd dat wij volgend jaar gewoon terugkomen en een nog grotere kwiz voor de camping meenemen. Grapjas.

Natuurlijk regende het weer. Jammer, natte tent ingepakt. Gelukkig geen file gezien, dus waren we op een normaal tijdstip thuis. En dan zit er nog maar een ding op hè…
Bedenken waar we dit weekend gaan doen voor leuke dingen!