eerste weekje

Reisverslag(je)

Vrijdag plm 5:00u vertrokken:
Dag 1 ging zeer voorspoedig. De kinderen zijn voorbeeldig in de auto. Ik weet ‘t; moet je eigenlijk niet zeggen van je ‘eigen’, maar aan de andere kant… Misschien ook wel. Vroeger ging ik vaak met mama naar de markt en zeiden de marktverkoper heel gemeen ‘kindjes die vragen worden overgeslagen!’ Mijn mama zei dan heel ad-rem ‘en kindjes die zwijgen, zullen niets krijgen…’. Uiteraard keek die verkoper dan aardig op zijn neus, want inderdaad; hij had ook niets aangeboden. Enfin; ik dwaal nu al een beetje af.
De reis ging heel erg goed. Peter voelde zich opperbest, dus kon goed blijven rijden. Met aanhangertje mogen we maar 80, dus echt super snel gaat het niet, maar als je gewoon kunt doorgaan, kom je er ook.
Ik had dit jaar mazzel; was bij de kringloopwinkel en zag per ongeluk dat ze daar ook cd’s verkopen. Voorop een kinderliedjes CD. Is dat even handig!! Wij zoeken al weken op het internet naar leuke liedjes, maar dat werkt niet. Je moet echt weten welke je wilt, anders kom je op de meest suffe en saaie versies uit. Uiteraard zagen ze er niet uit, maar aan de andere kant; ze hoeven het maar één keer echt te doen; ik zet ze toch op een USB-stickje! Lang leve de nieuwe techniek. Zo komt het dat wij nu Sesamstraatliedje hebben met een Pino die ik niet herken, een Peter en de Wolf sprookje ingesproken door Paul de Leeuw, een spannend avontuur Op Tijgerjacht met Ernie en wat Arabische sprookjes zoals De Vliegende Koffer. En inderdaad; niet alleen de achterbank van de auto doet fanatiek mee met de Roestige, Pijlsnelle Verrekijker!
In Italië hadden we een hotelletje geboekt. Het eten was ge-wel-dig!! Ik mocht mijn verse vis zelf aanwijzen, nadat Nikkie (heel dapper) de nog slome, bewegende kreeft heeft geaaid. Die had al elastiekjes om de scharen, dus ook ik vond dat wel ok. ‘Weet wat je eet, deel ..?”
De kamer was erg netjes, de douche heerlijk en de bediening super vriendelijk (en Engelstalig!) Dat begint goed.
Met een prachtige zonsopgang vertrokken wij weer, plm 6:00u.
En ook deze tweede reisdag was er eentje om over op te scheppen. De aankomst was een tikje minder. We kwamen op een prima camping, maar zonder aangewezen plaatsen. Er zijn 3 velden, bij het zwembad, het panoramaveldje en nog eentje die wat rustiger is. Wij kozen een plekje bij de laatste. Na een klein uurtje kwam de beheerder; dat was geen campingplek. We konden er best voor een nachtje staan, maar dan moesten we toch echt ergens anders gaan staan. Balen. Na een korte wandeling hadden we een prachtige plek gereserveerd, maar daar stonden nog mensen. Die zouden morgen vertrekken, dus dat wordt een nachtje ‘bivakkeren’. Niet ideaal, zeker als je expres vroeg bent aangekomen om lekker te installeren. Ach ja. De kids en Peter waren helemaal gelukkig. Toch 3 van de 4. Geen slechte score.

Zondag,
Onze definitieve plaats is inderdaad een plaatje. Heel groot en ruim. Bijna bovenop de top, met uitzicht over de vallei. Net in de luwte van een rijtje bomen en er staat nog een enorme boom voor ons. ’s Ochtends staan we in de schaduw, in de middag komt de schaduw van die gigantische boom er een beetje tegenaan (net naast onze tent) en ’s avonds kijken we tegen de zonsondergang. Een plaatje. De kids zijn erg tevreden over het zwembad, gewoon een rechthoek, waar altijd speelgoed slingert, want met slechts 15 campingplaatsen gebeurt hier echt niets met je spullen. Gratis wifi bij de (simpele) bar. Zeer relaxed en ontspannen sfeertje.
Mijn Xco les geoefend op de gravelweg tussen de bomen, jeetje wat is het hier warm, daar moet ik even aan wennen hoor. Helaas natuurlijk ook aan de vloer. In de sportschool heb ik een keurig parketje en een matje voor erbij. Ik was wel zo snugger om ook hier een matje mee te nemen, maar dacht natuurlijk helemaal niet na over die grove gravel. Anders gezegd; in de les, halverwege om precies te zijn, moeten we opdrukken. Vol-automatisch ‘vloog’ ik naar de grond, en knalde vrij hard met mijn knieën op een steen om vervolgens ook met mijn handen op de scherpe stenen te steunen tijdens het opdrukken. Waarom weet ik niet, maar ik ben dan ook nog het typje dat de choreografie kost-wat-kost wil volgen, dus dat deed me toch een batterij pijn! De buikspierentrack (altijd op het einde) deed ik toch maar op een grasveldje voor onze tent. Zo fanatiek ben ik kennelijk dan ook weer niet; een pauze van 7 minuten ertussen kan dan ineens wel, ha, ha, ha.
’s Avonds uit eten in een dorpje dichtbij. Helaas ging het restaurantje pas vanaf 19:30u open (!) sommige in Italië pas vanaf 20:00u. Hadden wij daar helaas niet op gerekend. Tijd rekken dan maar. Want terug rijden en zelf koken, ben ik ook pas rond die tijd klaar en zoveel hadden we ook niet in huis. Het dorpje is prachtig. Past zo in een film. Het rijtje oude mannetjes naast de weg, roddelend, maakte het plaatje af. Blijft apart om te zien hoor. Boven op de hoogste top van het dorp stond een kerkje, uiteraard was de deur open. Niemand te zien, waarschijnlijk komt hier zelden een toerist. Zonde, want het kerkje was echt heel mooi. Bescheiden schoonheid. Je zou willen dat ze onze kerkjes in deze staat zouden behouden. De versieringen aan de wand zijn weliswaar simpel (niet duur), maar erg delicaat en duidelijk met toewijding (‘liefde’ voor het vak) gemaakt. Geen goud en dure juwelen, maar fijne beschilderingen en houtsnijwerk. Daarmee zie je toch ook een beetje opvoeding; de kleine schilderijtjes neem je gemakkelijk van de muur en in een beetje rugzak ziet niemand dat. Hier is dat ondenkbaar; de deur is gewoon open en alles blijft zoals het is. Ik vraag me af hoelang het in Nederland zou duren voordat het kerkje helemaal kaal is…
Om 19:30u stipt waren wij terug bij het restaurantje. Godzijdank sprak onze bediening redelijk engels. Met mijn Wat en Hoe-boekje kon ik zeggen dat Nikkie geen ei of nootjes mag, dus werd de gehele tafel ineens ei- & nootvrij. Eigenlijk wel zo handig. Kan er ook niets fout gaan.  Het eten was erg goed. De wijn ook trouwens! Daar kan de Gall en Gall nog iets van leren, terwijl men dat hier de tafelwijn noemt. Het werd wel een beetje laat. Sterker nog; Om 21:00u waren we pas klaar met eten. Terug naar de tent rijden werd een avontuur op zich, want op die gravelweg komt bijna nooit een auto, dus sprongen er nogal wat haasjes, een konijntje, katten, vogels en zelf een hagedisje aan de kant. Zaklampjes aan en laatste stukje lopen naar de tent. Voor de kleintjes is dit een magische tijd; zij zien overal kabouters, elfjes en sterretjes. Voor ons puur genieten omdat ze ook echt alles zeggen wat ze zien of denken. Tevreden in een warm zacht bedje., maar wel erg laat.
‘Gelukkig’ heeft Nikkie een ingebouwde wekker, en zijn we gewoon om half zeven wakker. Joepie…

Maandag, Dagje op de camping blijven
Beetje de tent verder naar je zin maken, kijken hoe de omgeving van de camping eruit ziet, enz. We hebben de Shelter neergezet (een soort van party-tent), zodat we sowieso een zitje in de schaduw hebben. Samen met de kleintjes gaan knutselen. Nikkie en ik hebben een visjes-mobile gemaakt en Lars en Peter gingen Aliëns maken. Buitenaardse Monstertjes van papier. Grappig hoor. Nikkie zag daarna de kraaltjes in de knutseldoos en heeft ook nog 2 kettingen gemaakt (een voor haarzelf en eentje voor mij) én nog een koppeltje oorbellen voor haarzelf. Ze was op dreef. Peter zag mij gisteren trainen, en ging (daarom?) vandaag even fietsen. Het ging hem veel te soepel, dus deed hij zijn rondje maar gewoon 2 keer. Ok dan. Heeft iemand hem al verteld dat dit berg en dal is?

Dinsdag, Montepulciano
Wauw, dat was dus echt veel verder rijden dan we verwacht hadden. Dik 2 uur enkel (!). Dat stond niet op de kaart… Aankomst was gelukkig enorm fijn. Parkeren bij het centrum, voor een wijnhuis waar een restaurant IN zat met eigengemaakte producten. Zal jullie niet verbazen dat ook hier het eten erg lekker was. En wéér spreken ze gewoon engels . Na een zeer uitgebreide lunch nog even uitgebreid een wijnproeverij gedaan, aardig wat flesjes gekocht, en hop; het centrum in. Nieuwe blouse en handtas voor de dame. IJsjes voor de kinderen. Kaarsjes gebrand in een subliem kerkje.
Net op het moment dat we naar de auto wilden gaan, begon het te regenen. Italiaanse stijl, zou ik bijna willen zeggen. Met overgave! Jeetje; men kan overdrijven hoor. De straten veranderde al snel in rivieren. Lars mopperde dat ik zo hard in zijn handje kneep. (We hadden allemaal open schoenen aan, dus als hij zou uitglijden, wilde ik hem nog kunnen opvangen, alvorens hij op de harde kasseien zou kletteren.) Nikkie mocht bij Peter in de nek zitten, haar slippertjes waren zo simpel; die kon echt niet zonder vallen lopen bij dit noodweer.
In de auto telde ik in het bos de bliksem met de donder. Gatver zo wil je écht niet rijden, we waren al ruim 30 km verder en er zat nog steeds maar 2 sec. tussen het licht en het geluid. Hoe vaak kan men zich geruststellen met de kooi van Faraday? Niet vaak genoeg kan ik je melden. Peter bleef maar herhalen dat onze tent achter die grote berg lag, waarschijnlijk was het na de bult beter weer…
Op de camping had het ook geregend, maar was het bij aankomst droog. De camping was veranderd in een gigantische modderplek. Je kon niet normaal naar de wc lopen, want de klompen stro en modder bleven aan je schoenen hangen. En geen kleine beetjes hoor; hele boterhamtrommeltjes sjouwden heen en weer. Heel blij dat we als gezin goed kunnen eten IN de tent. Tafel en stoelen erin, puinhoop erbuiten en lekker ontspannen. Vroeg naar bed, want we zijn me een partijtje moe.

Woensdag, dagje camping.
In de ochtend was het nog een beetje behelpen. Je ziet iedereen fanatiek de modder van zijn schoenen af schrapen. Sommige volwassenen nemen ineens de ‘omweg’, oftewel de gravelweg en niet de modderige binnendoorpaadjes. Veel in het zwembad geweest, en er was een knutselmiddag vanuit de camping. Stropoppetjes maken. Best grappig om te zien hoe fanatiek men dan wordt. De kindjes mochten ook Mandela-cirkels kleuren, als ze dat leuker vonden, en een van de mama’s (!) was daar dan ook extreem enthousiast mee bezig.
Ik ging sporten op de parkeerplaats, want voor vandaag stond mijn Body Combat gepland. De gravelweg was wel fijn, maar jammer genoeg nogal druk. Ik vind het niet zo prettig als er steeds mensen vlak langs mij af lopen, terwijl ik weet dat ik eigenlijk een flinke trap opzij of naar achteren moet maken. De parkeerplaats is een stuk rustiger, dus beter. Helaas was de ondergrond beduidend minder (modder en stronken) en stond ik nu in de half-schaduw. De zon was vrij ongenadig. Ik zag de druppels om me heen vliegen. Daar had ik me wel een beetje op voorbereid, en had een literfles water naast me staan om het weer aan te vullen. Opdrukken wilde ik weer op de mat van de tent doen, had ik meteen weer mijn broodnodige pauze, maar kwam onderweg Domenica tegen (de eigenaresse van de camping). Zij schrok werkelijk van mij “Zo! Ben jij gaan hardlopen of zo??” Uh, nee. Ben aan het sporten en eerlijk gezegd moet ik nog even door… Dus.
Inderdaad; nog even mijn les afgewerkt en dan op het gemakje in de douche. Kleren wassen. Klaar. Peter en kids zaten in het zwembad. Bleek dat Lars na het knutselen naar de tent was gelopen, mij niet zag en bang was dat ik weg was. Dat was wel enorm zielig. Ik had inderdaad gezegd dat ik naar de tent ging, niet dat ik ging sporten. De buurvrouw had hem opgevangen en getroost, want hij was schijnbaar écht flink van streek geweest. Voel ik me belabberd. Vooral omdat hij nauwelijks reageerde toen ik zei dat ik ging. Er is geen moment in me opgekomen dat hij dat zo letterlijk zou nemen. Volgende keer zal ik beter letten op mijn woorden.
Nikkie kwam terug met een schattig stro-poppetje, waarvan ik overtuigd ben dat de leidster die heeft gemaakt voor haar. Peter (!) had een bootje gemaakt. Lars had een Mandela-kleurplaat waar hij heel lief Mama op had geschreven.
Ikzelf zie helemaal niets in zo’n hoopje stro en die Mandela-cirkel vind ik eerlijk gezegd ook niet je-van-het. De tekening van Lars daarentegen vond ik super ontroerend en de creaties van stro best wel inventief. Complimenten.
Na de gevulde paprika’s uit onze mini-oven, gnocci en braadworstjes van de grill (klinkt als wansmaak, maar was erg lekker), mochten de kindjes nog een filmpje kijken en hebben wij nog even genoten van een wijntje bij de zonsondergang. Als je goed keek, zag je zelfs een flinterdun streepje van de maan links in beeld. Erg mooi.