Tweede weekje, ongeveer dan toch ;-)

Tweede week

Uiteraard heb ik het niet zo goed bijgehouden wat we allemaal hebben meegemaakt de tweede week.
Klinkt als de meeste van mijn voornemens; fanatiek van start, maar dan komt er nog een plannetje bij en nog iets anders leuks, dus dan komt er gewoon de klad in het eerste voornemen, ha, ha!

We hebben uiteindelijk twee flinke regendagen gehad, best wel jammer maar ook weer niet zo’n enorme ramp.
Ik merk wel dat wij alle vier met de regendagen het niet meer zo naar onze zin hadden. Vooral Nikkie had er flink onder geleden; juist toen de zon weer de hele dag had geschenen, ‘vond’ ik haar huilend in de tent. Iedereen zat gezellig in de bar van de camping, want er was een proeverij van locale wijn, kaas, brood en jam/chutneys. Juist op het moment dat alles geïnstalleerd was en de trotse boer ‘zijn’ biologische verhaal ging houden, voelde ik me niet op mijn gemak en ging haar zoeken. Daar stond ze. Zo triest ‘ik mis Oma!!!!’ Godzijdank hebben we mobiele telefoon en op deze camping heb je overal goed bereik, dus meteen gebeld. Ze werd meteen rustiger bij het horen van ons mam d’r stem. Beloofd om een keer te Skypen (goed idee van Oma!). Terug bij de proeverij was ze vrolijk met de andere kindjes aan het spelen, vond het brood, kaas en jam heerlijk. Ikzelf vond de wijn erg lekker, en ontdekte dat Peter al op de terugweg was met een potje honing en een blikje speciale olijfolie met pepers. De lieverd was ook bezorgd en had zijn proefmomentje voor ons afgebroken. Samen met peter en kids nog even genoten van een restantje proeverij. Een kwart (!) kaas en potje chutney gekocht. De dame vertelde dat ze geen weegschaaltje had…. Slecht verkooppraatje hoor, ik heb zelfs een weegschaaltje in mijn tent liggen, zo moeilijk hoeft het niet te zijn. Enfin, de kaas is erg lekker en het bolletje was ongeveer 30 cm in diameter. Durf ik wel aan. De wijn was al uitverkocht, maar die hadden wij gelukkig in Montepulciano al goed ingeslagen.

De juiste volgorde van de dagen ben ik allang kwijt, maar dat is juist het ultime vakantiegevoel denk ik dan maar!
Het skypen op de trouwdag van ons pap en mam was een succes! De techniek liet het een beetje afweten, maar we kwamen er wel. Kids blij.

We zijn ook nog een heerlijk dagje naar Orvieto geweest. Een prachtige stad op een vulcanische berg. Mooiste daarvan is, dat die 2 (!) stadsplattegronden heeft; eentje die we vandaag de dag zien en waar iedereen leeft, woont, en de toeristen op de terrasjes rondstruinen, maar ook nog een tweede IN de berg. Volkomen verlaten, jarenlang vergeten én eens zo groot (minimaal) die de Etrusken vroeger hebben uitgehouwen. Als toerist mag je slechts 4 of 6 kamers van dat complex bezoeken onder begeleiding van een gids, maar dat was voor mij voldoende om flink onder de indruk te zijn wat die mensen begin van onze eeuw hebben kunnen bewerkstelligen. Knap hoor. En lomp. Je kan zien dat ze geen oog hadden voor de waarde van een mens. Voor het volk moest een waterput worden gemaakt. Punt. Ookal is de uit vulcanisch gesteente gebouwde put ruim 40 meter diep en zien wij geen water (hij is dus zeker nog eens 20 meter dieper geweest), terwijl er na 20 meter bijna geen zuurstof toevoer meer mogelijk is en een mens dus meer kooldioxide (zijn eigen adem) zal inademen en zichzelf zal verstikken. De put is er wel, dus….? En zaten ook exteem veel duivenhokjes in de muren. Luxe voedsel voor wie het kon betalen? Er zat zelfs restanten van een complete olie-pers-installatie in een van de kamers. Er lagen vier molenstenen, met ruimte voor ezels of andere lastdieren. Je kon zien dat het een grote stad in de grond is geweest . Volgens de gids is de oude stad geschat op 50.000 mensen (!) best wel een grote stad en allemaal in de duisternis… Ik weet niet of ik dat zo fijn wonen zou vinden hoor. Wij liepen nu door best wel kleine, smalle gangetjes met trapjes waar je net een voet op kwijt kon en flink moest bukken. Ik zag dat alles al een keer extra gestut of met beton versterkt was, en toch voelde ik me niet de hele tijd op mijn gemak. Vooral ook natuurlijk omdat je echt flinke stukken zag die al eens zijn ingestort. Dat helpt niet.
Het dorpje erboven is dan letterlijk en figuurlijk een zonnetje in je gezicht; op het terrasje namen de kindjes een ijsje en wij een fris wit wijntje. Blijft vakantie, genieten hoort erbij.

Op de camping gaan onze kleintjes hard vooruit. Ze kunnen net staan in het zwembad, en zijn daardoor heel dapper. Vertaling; willen geen zwembandjes of kurkje meer om. Allebei hebben ze al in totaal 3-4 meter goed gezwommen en de rest is veel geschreeuw / springen en zals als kikkertje of hondje vooruit spurren, maaar….. het gaat goed!

Al met al; ik zal best veel leuke, mooie momenten vergeten te schrijven, maar de sfeer hier is subliem, we hebben het enorm naar onze zin en nu het weer ook nog eens meewerkt, kunnen we fantastisch genieten van het uitzicht.
De sterrenfoto’s van Peter zijn helaas mislukt. Dat moet misschien overnieuw… Of is dat gemeen van mij? Ik hoor het vast heel snel; namelijk als hij dit ook leest, ha, ha, ha!