Een vakantie van niks

Een vakantie van niks.

Donderdag,
Lekker. Nu al zin in. Al weken naar uitgekeken. We hebben het veel te druk hiero. Mijn collega’s houden met voor de gek met die triviale caravan, maar ik heb daar juist zin in. Alles bij de hand, een goed bed, super plekje om te schuilen bij slecht weer, knus voor de lange avonden en super vriendelijk voor de ochtenden. Niks geen ‘ontbijt tussen 8:00 en 9:30’. Ontbijt wanneer jij er zin in hebt. Geen zorgen zoals ‘dat kan zo niet blijven liggen, want ze komen de bedden opmaken’. Dat kan prima blijven liggen; ruimen we later wel op, eerst naar het zwembad!

Vandaag ging het al stukken langzamer. Je zou kunnen zeggen dat ik niet vooruit te branden was. Kan. Hoef je niet te zeggen. Zie je zo ook wel.
Maar ook in een langzaam tempo wil je de dingen ‘af’ hebben, dus werd het 23:00 voordat we gingen slapen. Best jammer als de wekker om 6:30 gaat, kan ik je melden, maar ja. Ik was zo naïef te denken dat ik in de auto kon slapen.

Vrijdag,
Reizen is nooit echt prettig. Gelukkig waren de kids super blij en relaxed.
Helaas had kennelijk België een nationale feestdag. Erg veel file! We waren enorm veel langer onderweg en die Belgen…! Waarom mogen die een auto of motor besturen?? Mijn zoontje van 10 heeft al een beter inzicht in autorijden dankzij Mario Kart. Wíj willen wel heel op de plaats van bestemming aankomen hoor. Van slapen kwam dus niet veel. Peter kon die extra waarschuwingen goed gebruiken, want een normaal mens verwacht die stomme actie’s niet en kijkt dus (zoals het ons Nederlanders wordt aangeleerd) naar het te-verwachten-verkeer gedrag en wil daar mooi in mee gaan. Een zig-zag-patroon m.b.v. de vluchtstrook om te gaan invoegen hoort daar niet bij. Ik ben er nu dan ook van overtuigd dat er weinig Belgische ongelukken zijn dankzij die fantastische ándere weggebruikers die daar zo goed omheen weten te manoeuvreren en het elke keer voor elkaar krijgen om erger te voorkomen.

We kwamen daarom veel later aan dan verwacht. Balen.
Gelukkig hadden wij een tafeltje in het restaurant gereserveerd en konden meteen aanschuiven. Super lekker eten, kids hadden een kinderbuffet (mochten zelf kiezen / aanwijzen) en we hadden hele vriendelijke en leuke tafelgenoten, allemaal heel fijn.

Goede moed een plekje zoeken. Bij het meertje: Peter wil vissen.
Hij zag meteen een mooi plekje. Uitzicht net voorbij het volleybal, over een veldje. Top.
Viel mij al op dat de ‘meneer’ achter ons niet blij was. Ging met handen in de zij voor zijn tent, benen wijd staan en keek super nors. (Die caravan blokkeert dadelijk mijn uitzicht!) In de tent ernaast zag ik nog een onweerswolk: mevrouw ging met ellebogen op leuningen voorover zitten; komt dat ding voor mijn tentje?? Peter zegt nog “zij waren er allebei eerder. Hadden zij eerste rang moeten gaan staan, hun probleem.” Je snapt het al;
Eerst kwam Nikkie goed boos teruggerend: de mensen van het volleybal hadden onze caravan uitgescholden voor wc en gezegd dat je daar geen auto mag neerzetten, daar zijn is de centrale parkeerplaats voor. Ik kijk woest die kant op, zie enkel volwassenen (tegen een meisje van 8 jaar??!) en ineens staan er 2 vrouwen achter ons met de opmerking dat we daar niet moeten gaan staan vanwege hun uitzicht, ‘beter’ in dezelfde rij vanwege de schaduw en dat het zo warm kan worden in de loop van de dag.
Verstandig beet ik op mijn lip, telde ruim over de tien en besloot mijn mond te houden. Peter deed het woord.
Het duo droop af en met z’n drietjes in overleg. Nikkie toonde zich super stoer “ik ga niet weg! Zíj hadden eerste keus, dit is de mooiste plek en dat zal ik ze ook vertellen” hup; ze liep er al heen.
Ik trek haar terug. Hier heb ik geen zin in; is ook mijn vakantie, heb geen zin in de prangende ogen in mijn rug die een plannetje beramen. Ze liep door: “ik kan beter tegen volwassenen praten dan de meeste grote mensen, want ik weet heel goed mijn woorden te kiezen en ik zal het ze wel eens vertellen!”
Pijnlijk, maar ik besef ineens dat ze gelijk heeft en hou haar nu echt tegen. We gaan.
Ik pak de spullen, Peter zorgt voor de caravan.
De dames komen natuurlijk in een streep terug naar Peter. Die gaf ze kennelijk een flinke veeg terug “Nou nee. We gaan omdat we niet bij jullie in de buurt willen blijven na zo’n hatelijke ontvangst en help maar met het sjouwen van die spullen, doe je tenminste nog iets nuttigs.”
Ik zie die vrouwen naar het nieuwe plekje komen en geef ze juist als sneer mee “Nee, we kwamen juist naar deze camping terúg omdat ie zo ‘gezellig’ was. Ik weet niet wat er ondertussen is veranderd, maar dit gaat nergens over”.
Onze nieuwe buren hadden kennelijk hele hele tafereeltje meegekregen en kwamen naar ons toe met “jullie zijn hier méér dan welkom! Zal ik een koud rosé’tje inschenken?!”
De toon was gezet. Volgens mij zitten in dit rijtje nu 2 kampen. De doe-maar-gewoners en de wannabees. Wij kijken wat de dag ons brengt en waar we op dat moment zin in hebben en een eindje verderop zit het spul die zo heerlijk spontaan gezellig wil overkomen. Nemen zo nu en dan een selfie om maar vooral te onderschrijven hoe gezellig het wel niet is en direct erna over in diezelfde sjagerijnige blik en duiken terug op de tablet of telefoon. Leuk joh.
Ineens mis ik mijn neef Henry. Dat zou voor mij een feest zijn om die er nu bij te hebben zeg. Die had zijn caravan nog een stukkie terug naar de weg gezet (dichter op die mensen), aan de ene kant een parasol gekanteld ernaast gezet en de andere kant een tarp schuin gehangen vanaf de grond omhoog. Diezelfde dag nog een bbq gegeven voor andere campinggasten (naast zijn caravan natuurlijk, want die lucht wil ik niet in mijn voortent) en een muziekje opgezet tot in de late uurtjes. Een ketting met led-verlichting van de ene naar de ander kant gespannen die de hele nacht aanstaat (Mijn caravan heeft lichtdichte gordijnen. Och gut; die van jou niet? Ja zeg; dat moet je ook regelen!), maar als échte papa natuurlijk ‘s ochtends heeeeeel vroeg opgestaan, want de tweelingpeuters vinden het leuk om in een klein badje (die vul ik af met water uit het kraantje naast jouw tent, want dat is de dichtstbijzijnde) met een balletje over te gooien, dan gieren ze het uit van plezier en er is toch niets leuker dan kindergilletjes in de ochtend, hè buurman? Toch? Hé buurman! Zie je hoeveel plezier míjn tweeling heeft? Buur! Neem ff een foto van ons; zet ik die ook Online, “net als jij”. Dat doe jij wel hè? Heb jij trouwens nog een parasol? Mijn kinderen hebben zo’n lichte huid, die wil ik niet laten verbranden en dan kan ik mooi dat ene gaatje nog afvullen. :-)

Zondag
Vandaag was een topdag. Uitgeslapen, Peter had een heerlijk ontbijtje klaar staan, want die is altijd vroeg wakker. Zijn fietsspullen stonden al klaar, die had er zin in.
Lars niet, die ging liever naar de hangmatten, trampolines, doolhof en klimtoestel.
Nikkie en ik gingen een pinata maken. Wat een werk zeg. Leuk, maar veel werk. Eerst bij de receptie oude kranten gevraagd. We namen ze allemaal mee. Behangplaksel van thuis meegenomen. Ik speur heel die verpakking af; je kúnt 3 liter aanmaken, of 5 liter of 10 liter of zo. Leuk. Er ontbrak maar één detail aan het geheel. Hoeveel poeder je nodig hebt op bijv. 1 liter water. Ik behang nooit, en heb dus werkelijk geen idee. Gelukkig bak ik wel eens wat in huis. Zit ook vaak een poeder vermengen met water bij. Ik had vrolijk mijn bakje water en strooide er poeder bij. Nikkie “genoeg hoor” ik denk nog; welnee schat. We zijn geen broodbeleg aan het maken, maar dit wordt ook geen lekker vissausje hoor. Flink meer erbij.
Ik ben duidelijk geen chemicus. Dat werd me een kleverige pasta! Janken. Uiteindelijk 2 of 3 schepjes van die prut gebruikt en verdund met nog eens een volle liter water. Toen leek het ergens op. Maar ja; wel eerst 20 minuten lang handmatig roeren (!) dat is heeeel lang kan ik je melden.
Peter was hem alweer gevlucht. Fiets weggezet, vishengel gepakt, Lars geport “zie jij dat mooie plekje?” en hup; daar ging het spul. Ik maar doorroeren.
Het geknoei met papier-maché ging al veel beter; kwastjes dus allebei de meisjes blij. Zij wilde een groen/ gele kat, ik uiteindelijk een oranje/rode uil. Kei leuk, dag werk, maar dan heb je wat hoor. Zelfs de buurvrouw kwam even kijken met haar zoontje.

Het avondeten was mislukt. Dat is wel jammer. Tonijn kun je dus niet ‘gewoon met wat kruiden’ op de bbq gooien, zoals die mevrouw van de winkel zei. Het smaakte nergens naar. Top tip voor de thuisblijvers; volg een recept.
Afsluiting van de avond was wel weer goed; met z’n viertjes op het grote bed een filmpje kijken. Big Hero 6. Peter viel al in slaap toen Hiro net zijn robotwedstrijd had gewonnen. Film is dan net een kwartier bezig. Kansloos. Wel humor dat de kids erover gingen klagen; papa snurkt wel erg hard!

Dinsdag 25 juli
We hadden er zin in! Peter ging fietsen / weer nieuwe mountain bike route gevonden. Ik zou met Nikkie naar mozaïek gaan; gisteren ontwerpen verzonnen, maar eerst ff sporten.
Kids was ik al kwijt aan de speeltuin en de andere kindjes op het terrein.
Uiteindelijk alle vier haasten bij het middageten, anders kwamen we in tijdnood. Knettergek, heb je vakantie, zit je nog op de klok te kijken. En terecht, we waren niet zo heel veel later, maar alle plekjes waren al bezet. Lars, Nikkie en ik gingen uiteindelijk aan een picknicktafel van het restaurantje zitten met onze mozaïek- werkjes. Ik heb niet veel gedaan, want de tegeltjes moet je natuurlijk zelf knippen met een best wel stevige tang. Gisteren had Nikkie mazzel, want toen ging Peter mee als knipper. Nu ging die lekker vissen.. Dus…; “mama?”
Uiteindelijk zat ik voor 3 personen tegeltjes te knippen. Weinig plakken. Wel veel knippen!
Daarna gezellig een meatloaf maken. Dat kost nogal wat tijd, daarom doen we dat maar een keer per jaar. Op de vakantie natuurlijk! Dan heb je tijd genoeg. Alles lekker met de handjes. Zelf de zaadjes kapot slaan in een vijzeltje, maar helaas ging deze kapot. Kan gebeuren, maar in dit geval was Nikkie ermee bezig. Dan kan het ding echt niks hebben hoor. Blokker. Zegt in deze tijd een hoop. Tja, dan moeten we maar naar een broccante-markt om een nieuwe te vinden. Wat een opoffering, ha, ha, ha!
Peter ging de slackline spannen. Konden de kids weer eens aan hun balans werken en spelen. Leuk om te zien joh; Lars ging in halve lotus zitten op die spanband. Ongelofelijk, maar dat lukt hem dan ook nog. Pas na een dikke 5 seconden viel hij eraf.
En toen ging het natuurlijk weer mis. Zowel Peter als ik sneden zichzelf flink hard (scherpe messen, hebben we thuis niet) en als klapper op de vuurpijl loop ik iets te lomp naar binnen, en stoot mijn teen zo gruwelijk hard dat ik die heb gebroken. Auw!
Uiteraard nog even hoop dat ik mezelf aanstel (welnee, valt wel mee. Zul je zien, alles komt goed), maar nee; hij werd inderdaad blauw. Gebroken. Niks aan te doen.
Zucht.

Woensdag
Lekker verder met de mozaïekjes, gaat best goed nu. Lars is helemaal trots op zijn Bowser-icoon-die-van-het-kasteel. De tiener tegenover ons herkende hem zelfs “hè, is dat Bowser?” Ik was he-le-maal perplex! Wat knap dat jij die herkent zeg! Top! Mijn kind is nu pas echt gelukkig. En als kers op de taart bleek ze ook nog een echte Harry Potterfan en zag direct wat Nikkie aan het doen was. Blond, knap, zat net te vertellen dat ze maar één zesje had, de rest waren allemaal hoger en was met een zeer uitdagend precisie werkje mozaïek bezig. Als je ziet waar wij allemaal aan waren begonnen had je direct respect voor die meid. Waar begin je aan. 17 jaar. Dat is dan weer een beetje jammer. Te oud om mijn schoondochter te worden.

De regen joeg ons allemaal terug de tent in.
Heeft ook wel iets. Knus in de voortent gezelschapsspelletje. Chips erbij. Heftige discussie of je die zes daar neer mag leggen of niet. Leuk joh.

Vrijdag
We zijn op zoek naar Gerrit. Dé man van de animatie kennelijk. Ik ben namelijk al enkele weken bezig geweest met het maken van een campingquiz en heb met heen weer email-correspondentie begrepen dat ze dat wel een leuke activiteit vinden voor de kinderen van de camping. De eigenaren hebben het te druk met het beheer van de camping en hebben daarvoor een animatieteam. Gerrit is daarvan het ‘hoofd’, dus die kan wel inschatten of dit gaat werken of niet.
“Oh Gerrit?” Zegt Lars ineens. “Zeg dat dan! Meteo Gerrit van het circus. Die ken ik wel.” Die blijft me ook verbazen. Is dit nog steeds mijn zoon die niemand meer durfde aan te spreken en liever de hele dag veilig naar een spelcomputerschermpje zit te kijken. “Uh ja?” Stamel ik eruit. “Dan moet je morgen terugkomen, want vanmiddag hebben wij een extra circustraining, Nikkie en ik, en om 16:00 is de voorstelling, dus dan moeten jullie komen kijken en Gerrit is de Circusmeester, dus die heeft geen tijd voor jou.” OK. Lekker duidelijk. Bedankt schat.
“Morgen gaan we even kijken wat voor weer het wordt, want dat vindt papa fijn, dus dan gaan we wel even bij hem langs.”
Meteo Gerrit. De weerman schiet door mijn hoofd. En merk dat ik inderdaad niks zeg. Weer perplex.

De voorstelling is kei leuk.
Allemaal kids die net een week met vlinderstokjes hebben gegooid, plastic bordjes draaien op een stokje, met 2 stokken in de hand die op de grond steunen over een gespannen draad lopen en jawel; enkele fanatiekelingen gingen op een eenwieler langs een hekje af. En mijn zoon en dochter gingen over die draad. Allebei heel trots met maar één stok als hulpmiddel en zelfs achteruit die draad over. Stralend van oor tot oor.
Op de terugweg naar de caravan was ik mijn dochter alweer kwijt. Ze was het doolhof van de camping ingelopen. Voor de derde keer, zei Lars, dus ik ga niet meer mee. Ze was op zoek naar de Via-Via. Harry Potter weer denk ik. Ik glunder en loop rustig door. Ze hebben het naar de zin.