Weekje hier

Woensdag 4 juli

De wekker stond om 6:30u. Pfft. Dat zijn geen tijden voor een vakantie, maar we hadden niet zoveel keus. De planning was om een treintje te pakken naar Entrevaux, en daar moesten we een eindje voor rijden. Kindjes keken me goed suf aan. Echt vroeg, mam.
Kleertjes aan, jas eroverheen want in de ochtend is het natuurlijk behoorlijk fris. Peter had het stokbrood bij de bakker zelf (op de camping) gehaald; nog warm van de oven. Gesmeerd en het ontbijtje was in de auto heerlijk.
Het stationnetje was heel schattig. Duidelijk in verval, maar het had (misschien wel daarom) zijn charme behouden. Twee railtjes, perronnetje slechts een halve meter hoog en je kon er precies met 1 persoon overheen. Zelfs de kindjes paste niet naast me. Ook niet eentje, zo smal. Natuurlijk moest Nikkie plassen. We kregen een sleutel en werden naar buiten gestuurd. Het toiletje liep ik meteen voorbij; herkende dat gebouwtje (bijna ondergroeit met planten) niet als zijnde een wc. Maakte me al zorgen, maar tot mijn verbazing was ie heel netjes en had deze wel voldoende papier!
Het treintje was dolle pret; een bustrein. Denk aan onze dubbele harmonicabus en dan op rails. Kei leuk. We konden ook een beetje vooruit kijken en het landschap waar we doorheen gingen was subliem. Zelfs de tunnels waren een tractatie, want daar zat geen verlichting in; het licht wat er was, kwam van de trein. Op de manier is een uur voorbij voor je het weet!
Entrevaux viel een beetje tegen. Prachtig hoor, maar wij waren zo dom om te beginnen over ridders. Een ridderstadje, compleet met kantelen en uitkijktorens, geheime trapjes en spannende weggetjes, net breed genoeg om er met z’n tweetjes door te lopen. Een enorme kerk in het midden, kaarsjes aansteken, fluisteren, Merci zeggen, buiten op het plein even mogen schreeuwen en rennen en ten slotte door de schutterspoortjes naar een gemeentewerker (gras maaien) zwaaien die jou natuurlijk absoluut niet kan zien door dat spleetje. Papa, waar zijn de ridders nou??? En ik maar denken; goeie vraag. Leggen we later uit. Veel belangrijker; waar is hier een kopje koffie te scoren??? Leuk stadje, maar als je er alleen maar doorheen kan lopen en je ziet er echt niks, is het vrij saai. Rennen om de trein terug te halen, anders moesten we nog eens 4 uur wachten op de volgende, en 4 uur lopen, handjes wassen onder een fontein, misschien die glijbaan opzoeken leek me niet zo’n goed idee.
De trein terug was ook een kleintje, maar veel moderner; ramen tot aan je knieën (zodat we panorama ruiten hadden, erg mooi).
Nog even in het zwembad, springen op de trampoline, vlindertjespasta, flimpje Muppets op Treasure Island (die veel langer was dan wij dachten, dus niet afgekeken) en naar bed.

Een leuke dag. :)
’s Avonds bleek de maan zo mooi dat onze buren en spontaan foto’s van probeerde te maken. Probeerde, want ik zag een flits. Hoor je hem nog zeggen tegen haar; “Zonder flitster, want dat werkt niet op zo’n afstand hoor”. Zij koppig terug; “ik probeer alle standen, kijk wat ik het mooiste resultaat vind en beslis dan!”
Geen beter vermaak, dan leedvermaak

Donderdag

Kindjes in de miniclub een ‘mooie’ ketting gemaakt van bierdopjes. Prachtig hoor. Een wollen draadje, gaatje geslagen in de dopjes en rijgen maar. Als je wilt, mcohten ze de dopjes ook nog beschilderen. Anderhalf uur later ging ik ze ophalen en had Lars nog steeds niks aan zijn draadje gekregen. Geen idee wat hij dus al die tijd heeft gedaan, maar hij zei dat hij het heel leuk heeft gehad, dus dan is het goed he.
Peter had zijn band geplakt en is weer en stukkie gaan fietsen. Daarvoor nog een wasje gedraaid en de beroemde spagettilijnen gespannen om aan te gaan drogen. Nostalgie. Blijft grappig.
Ik vond het best wel lekker, zo’n dagje suf bij de tent. Kindjes rennen / spelen wat. Springen op de trampoline, schommelen nog een keer van de glijbaan. Best gezellig.

Vrijdag
Naar de supermarkt is hier een heel avontuur hoor. Die gekke fransen beginnen standaard met DVD’s, speelgoed, tuingereedschap, kleding enz. Binnen no-time zijn we onze kleintjes alweer kwijt, want die pakken snel allebei en eigen klein karretje en daar moet natuurlijk “iets in”. Nikkie kwm al heel trots met een netje vol met leuk zandbakspeelgoed. Een prachtige plastic boodschappenmand met hark, emmer. Dus. Twee spankelende oogjes een super snoetig koppie; mag ik deze? Peter was dapper en zei nee. Je hebt er al zoveel.

’s Avonds zouden we meedoen met de BBQ, dus wilden we natuurlijk niet te veel snoepen.
Die was best wel goed geregeld; houtskooltjes en de kok vertelde tegen iedereen dat het een soort van buffet was; hij zorgde de hele tijd voor voldoende vlees en de vis, en er liepen een paar dames rond voor de drank en de bijgerechten werden ook keurig door hun verfrist en aangevuld. Was echt goed geregeld. Natuurlijk wel erg laat, dus Nikkie viel bij haar toetje bijna in slaap. Ik wilde haar in bed stoppen, maar meteen protest; ‘nee, ik mocht laat opblijven!’ Klopt, hadden we beloofd. Het was inderdaad al ruim half tien, tien uur, maar dat begreep ze niet. Nog een kort filmpje van Goofy (ondertussen tandjes poetsen) en als klein extraatje mochten ze naar de sterren kijken. Zul je net zien; vannacht was er geen maan.


zaterdag 7 juli 2012

Er was markt in Castellane, dus redelijk op tijd opgestaan (scheelt net een kwartier met normaal, dus ach ja.) Lekker luxe aan de picknicktafel ontbeten en onder het genot van een uit volle borst gezonden Hoipipeloi Ik Ben Kabouter Smul naar de markt.
Die was zoals je eigenlijk verwacht en hoopt; heel raar eentje met complete matrassen. Moet toch veel gebeuren wil ik een nieuw matras voor mijn bed op de markt gaan kopen! “Mag ik hem even proberen?””Bezorgen jullie of moet ik hem in mijn auto proppen?”, druk beschilderde potjes/schotels/kannen, flink stinkende kazen en droge worsten, een kraampje met honing (dit keer inclusief een afgeplakte / actieve honingraat, zodat de kindjes van dichtbij een volkje kunnen zien, wel leuk)
Afgesloten met een dubbele espresso en een ijsje voor de kids.
Tijdens het ijsje mochten de kindjes eventje met het thuisfront bellen; Oma Vink dacht dat ze de hele tijd Peter aan de telefoon had, maar dat was toch echt Lars.
En Oma Van Helvoirt was zo slim om aan Nikkie te vragen waar zij eigenlijk is, want Oma is lekker thuis. Ze keek even omhoog en "Uh, mama; waar ben ik?" zorgde voor een lachsalvo aan beide kanten van de lijn.
Het middageten was heerlijk; mosselen met frietjes. En een wit wijntje. Lekker hoor.
Bij de tent een simpel opblaasbadje erbij zodat iedereen met de voetjes in het water kan en de ‘winst’ van de markt even uitstallen op een plankje. Toast erbij en genieten maar (weer, ha, ha, ha).

P.S. Peter wilde nog even aan iedereen laten weten dat hij zeer tevreden is over zijn knie,
en dat wij allebei heel blij zijn met de mooie uitslag van de knie van mijn mama.
XX
P.P.S. Marco & Natalie; waar gaan jullie heen en voor hoelang ;-)