Kleine bergwandeling

Maandag
Peter wilde weer een rondje fietsen. Kleintjes naar de mini-club, ze gingen ‘vakantiekoffertjes’ maken, maar na een klein uurtje kwam Nikkie al terug met koffer, ze was er klaar mee. Lars drentelde erachteraan, die vond het ook welletjes. Bandjes pakken, brandweerautootje die echt water kan spuiten mee, handdoekjes mee en naar het grote zwembad. Dat was kei leuk. Net toen we er kwamen, begon de aquajoggers. Leraar zet muziek aan, beetje Braziliaans relaxed, geeft een keer op de kant aan wat de bedoeling is en ging op zijn dooie gemakje voor de dames aftellen hoe vaak ze nog moesten. Ik gooide mijn kinderen in rondjes door het bad, dus mijn training zat wel snor. Zag je aan de aquajoggers kant het water een rustig beetje golven, bij onze kant klotste het water op de kant, want er was ook nog een papa bijgekomen en die wilde natuurlijk niet onderdoen voor een mama!
Terwijl we er voor de tweede keer net ingingen, kwam Peter erbij, dus dat was helemaal goede timing: kon hij de kids vermaken.
’s Middags hadden we even een momentje met Lars en kwam Peter op het goede idee om met hem te gaan lopen/wandelen als straf in plaats van in de gang zetten thuis. Hier is geen gang om te beginnen en alle plekjes in de tent zijn gezellig (lees: overal speelgoed of iets om te doen), dus dat is geen straf. Tijdens het wandelen gaat Peter dan met hem praten (lees: Lars krijgt een preek over hoe het eigenlijk moet). Werkte kei goed, want ’s middags op het terras zei Peter ineens ‘Lars! Ga je ophouden met zo boos te zijn of gaan we wandelen??” klonk eigenlijk best discreet. Iedereen snapt na zo’n intro wel dat er iets in de tekst zit van straf, maar het klinkt best wel ok. Lars dimde meteen in, dus dat was ook erg prettig.

Ineens bedachten we dat we nog boodschappen moesten doen. Het was al half vijf of zo en het is bijna een half uur rijden naar de supermarkt. Dat klinkt gek, maar hier hebben ze geen rechte weg, enkel kronkel, en (echt waar) bijna het gehele stuk is een One-Way-Lane. Dat betekent dat er kleine inhammetjes zijn waar twee auto’s kunnen passeren, maar voor de rest is het gewoon rustig rijden want er past gewoon maar een auto op die weg. En niet ruim hoor, die Hummer van onze buurman wil je hier dus echt niet zien, want naast het asfalt is het recht naar beneden. Geen vangrail “want er staan bomen, waar je waarschijnlijk in blijft steken….”
Leuk als je hier geboren en getogen bent, maar als Nederlander zie je gewoon een afgrond hoor.


Dinsdag
De kindjes zaten in een dipje, Nikkie kwam naar Peter toe; “Papa, ik ben boos, dus we moeten wandelen!” Ha, ha, ha, wat een schatje. Niet helemaal goed begrepen, maar wel erg schattig. Die twee trots weg (zij omdat het gelukt was, hij om wat ze zei), maar Lars verveelde zich nog steeds, dus ging ik samen met hem het opblaasbadje maar weer eens vullen. Hij helemaal trots; badje achter de tent tevoorschijn halen, hij wilde hem zelf tillen. Een echt stoer knaapje is ie dan hoor. Helaas hebben we niet gedacht aan grote emmers of zoiets, dus met de nachtemmer van de kindjes en de vouwbare afwasbak gingen we water halen bij het sanitair. Er kan net 4 liter in ieder (anders klotst alles eruit) dus dat zijn aardig wat heen-en-weer-loop-acties. Aan de andere kant had ik toch niks beters te doen, zo erg vond ik het niet. Lars wilde de emmer wel tillen ‘wat die is veel te zwaar voor jou mama’. Zo lief. Natuurlijk kreeg hij hem amper mee. Uhm, samen doen mama? Goed idee schat; houden we samen het hengsel vast, dat is veel beter. Met zijn vinger controleerde hij de diepte van het badje. Gelukkig loopt hier alles schuin en nam hij de maat natuurlijk aan de hoge kant van de heuvel op. Daar moest nog flink veel water bij. Na nog eens twee keer te hebben gelopen er toch maar erop aangespoord dat hij aan de lage zijde moest controleren, ach ja; al veel beter mama!! :)

Al met al was het weer rete-laat geworden, want we gingen nog ‘even’ iets drinken op het terras. Tot mijn verbazing komt Nikkie met 2 meiden aangelopen en een Baby Born in haar handen; deze mag vannacht bij mij slapen! ??? Que? Die avond kreeg de pop van ons buurmeisje een luier aan van Nikkie, kroontje van Baby Born op onze eettafel en ’s ochtends zag peter dat ze er zelfs al slapende nog mee aan het knuffelen was. Dus.
Teruglopend naar de tent zei Lars ineens ‘kijk, ik zie al 2 sterren staan!” mag ik een wens doen mama? Ja hoor. Uhm. Dan wens ik dat ik een lieve jongen word.
~Smelt~. Och ventje, dat ben je al hoor! Neehee, als ik een grote jongen ben, wil ik een lieve jongen worden.
Ik wist even niet meer wat ik zou zeggen, maar voelde me geweldig.

Woensdag,

De dagen gaan hier wel erg snel. Wel raar, alweer onze laatste week hier.
Er zijn ondertussen ook erg veel mensen bij gekomen op de camping. Bijna allemaal Nederlanders, dus het ver-op-reis-gevoel is er niet echt op vooruit gegaan. Wel grappig, er zijn al 3 mensen spontaan naar onze tent toe komen lopen om te vragen welk type het is en of ze even binnen mochten kijken. Eentje was vooral geïnteresseerd in de keuken, want hij had al een Holtkamper, maar dan het type Astra met een kleine bak als keuken en dat beviel hem niet zo goed. Veel complimenten dus over onze vouwwagen, want de meeste kwamen er eerlijk voor uit dat ze het toch wel een erg mooie versie vonden en als ze de ‘rondleiding’ hebben gehad, vindt iedereen hem erg goed over nagedacht en komt ie makkelijk over in gebruik.

Wel weer opnieuw wennen om zo dicht op elkaar te staan. Vanochtend was het volgens mij in alle tenten en caravans een beetje oorlog. Het ene naar het andere kind werd eventjes op zijn of haar plek gezet ‘hou nou onderhand eens op’ ‘ophouden met pesten en eet je bord leeg’ ‘laat mij nou je haren kammen en dan ben je van me af’. Kei gezellig…, not.

Ik was blij dat we van plan waren om er een dagje op uit te gaan. Wel een flink stuk rijden, anderhalf uur, maar dan heb je ook wat. We gingen naar het nationale park Mercantour wandelen naar Lac d’Allos. Een klim van ongeveer 1 uur, met als eindpunt een berghut bij een meertje. Klinkt wel goed, vooral omdat er van die bergmarmotten leven. Kleine kans dat we ze zien, maar het idee telt.
Ook hier was de route ernaartoe krap. In principe was het twee rijbanen, maar dat zag ik echt niet overal hoor. Eerder anderhalve rijbaan. Wij reden er dan ook voorzichtig, want het is weer moeilijk te overzien met die haarspeltjes en sommige stukken waren ronduit kei stijl.
Interessant detail; mijn lieve mama maakte vroeger altijd een grapje op de trap van de Sophiastraat ‘stijgend verkeer heeft voorrang’. Dat zei ze uiteraard alleen maar al zij omhoog liep en ik omlaag. Meestal had ze iets in haar handen (een wasmand of zoiets breeds) en wist ik meteen ‘ik moet terug omhoog, want dat past niet’. Achteraf ben ik haar daar nog steeds dankbaar voor, want dat is een verkeersregel die ik anders als Nederlander nooit zou hebben geweten. Helaas hebben Fransen wel degelijk iets aan diezelfde wetenschap, maar die hebben er gewoon lak aan. Midden op het pad stopt zo’n baviaan, niet eens echt aan de zijkant van de weg en wappert uit het raam ‘kom maar’. Jawel; de fransen hebben nog steeds hun arm uit de auto hangen!!! Probeer het voor de grap eens met een moderne auto, terwijl je rijdt; hang je arm eens relaxed uit het raam. Dat hou je nog geen kilometer vol, ongeacht je snelheid. Efin, ik dwaal een beetje af. Die knurft ging dus niet opzij, en heel handig, onze Belgische achterligger stopte bij onze bumper, dus die durfde niet achteruit. Nog zo’n verkeerstalentje, dacht ik. Lees op de kentekenplaat waar ze vandaag komen, en je weet precies wat voor vlees je in de kuip hebt. Wij moesten er voorbij, want het was duidelijk dat die andere twee niks meer presteerde. Ik weet niet hoeveel mensen fan zijn van Top Gear en die dan ook nog de beroemde Zuid-Amerika aflevering hebben gezien dat Jeremy over Death Road moest inhalen en je de weg ziet wegbrokkelen onder zijn banden, maar zo voelde het! Hoofd naar buiten; “Peter, je hebt nog 20 centimeter, nog 10, nog maar 5, je MOET nu echt terugdraaien!!” Toegegeven; onze afgrond zou ‘maar’ 5 meter zijn naar de weg, met wat bomen ertussen, maar ook dan is het geen pretje hoor.

De fysieke wandeling is dan een heerlijke verademing. Schitterende omgeving, prachtige uitzichten en best veel variatie. Wij hebben al redelijk wat wandeltochten gehad, maar als je zoveel verschillen wilt zien, moet je eigenlijk toch over grotere afstanden lopen.
Zelfs onze kleintje deden het wonderbaarlijk goed, waarschijnlijk omdat er zoveel te zien was. Het eerste stuk was een redelijke klim van ruim 1 kilometer en bij de hut konden we uitgebreid uitrusten. Het middageten (donkere linzen en couscous met stoofpotje lamsvlees/vijgen/knoflook/ui) was bij ons een succes, maar de kinderen vonden het helemaal niks. Gelukkig wordt hier altijd alles geserveerd met brood en hadden ze ranja. Enkel het lamsvlees als beleg was kennelijk voldoende. Het toetje heb ik niet teruggezien; iets met bosvruchten, daar wisten die twee van ons dan wel weer raad mee.
Vlak voor de terugreis gingen we nog even een schatkist vinden. Dat is voor de kinderen altijd een geweldig mooi moment, goed voor hun zelfvertrouwen en voor ons allemaal ook fijn, want de sfeer krijgt er een positieve boost bij :). Peter moest nog even een goede plek vinden om hem te verstoppen en dan kan de pret beginnen. Net op tijd, want we zien achter de bergen toch ineens een partij donkere wolken opkomen!! Niet fijn als je net boven bent. Uur wandelen omhoog, dus zeker 3 kwartier / half uur terug lopen. Op 1/3 zagen we aan de andere kant van de vallei al de donkerflitsen van de ene kant van de vallei over de lengte naar de andere kant en uiteraard een dikke lijn omlaag. Peter en ik pakten allebei er een wandelstok bij, kind in de andere hand, uit volle borst Kabouter Plop zingen (afleiding / vooral doorstappen lieverds!) en zo vlug mogelijk die berg af. Ze deden het super! Er kwamen zelfs een paar fransen voorbij die met hun duim omhoog naar de kindjes wezen, zo goed.
Uiteindelijk kwamen we er goedkoop vanaf; het was flink afgekoeld, maar we hadden truien bij ons, dus was geen probleem, en met een paar flinke druppels waren we bij de auto.
Het was een drukte van jewelste bij de parkeerplaats, allemaal blije gezichten van mensen die allemaal dezelfde ervaring hadden; vlug van die berg voor het gaat stormen en dan heel blij zijn als het met een sisser afloopt.

’s Avonds was er de Mini-disco. Daar moesten de kinderen natuurlijk heen, vorige week waren wij het vergeten en dat werd niet in dank afgenomen. 5 en 3 jaar hè!
Vlug, vlug (onder fel protest) in de douche, aankleden voor de frisse avond en gaan. Bleek het dansfestijn toch bij het zwembad te zijn. Lekker praktisch, al die koters, de helft zonder zwemdiploma, aan de zijkant van het bad en de ouders achter het beveiligingsschotje als zijnde het publiek. Eerlijk is eerlijk het was ge-wel-dig om naar te kijken. Onze kleintjes deden het zo goed en leuk, ik schoot zelfs vol van het stukje ‘sterretjes kijken’ om wat Lars gisteren zei.
Ineens werd de discjockey grappig en zei dat iedereen zich klaar moest maken voor het water gedurende het volgende liedje. ?? sorry?? Jawel; alle kleertjes gingen uit. Peter snel over het hekje, want die van ons hebben toch echt geen bandjes of zo om. Aan het einde sprongen ze ook echt allemaal in het bad, draaide nog wat grote cirkels gedurende nog eens 2 liedjes en kwamen er toen redelijk verkleumd uit. Nikkie weer beetje boos, want zij had erbij willen zijn, haar favoriete knutselclub-leidster zat er namelijk bij.
Later zag ik dat ze wérd geschommeld door weer een ander meisje van de camping. Niet te geloven; hoeveel vriendinnetjes heeft ze al die haar zo in de watten leggen?

Donderdag

Dagje bij de tent. Kindjes hadden wel een beetje speeltijd en rust verdiend. Peter weer fietsen, gaat kennelijk heel goed, dus hij is erg blij.
’s Middags bedacht ik me dat het misschien wel leuk is voor de kleintjes om de schmink weer eens te pakken. Dat bleek een groot succes; Nikkie wilde een visje uit haar tekenboek; Nardina, want die heeft ‘dezelfde’ naam als Oma ‘dina’. Ineens is de naam van Oma een echte naam geworden sinds ze dat visje heeft gezien. Diny klinkt als Die Niet, dus die naam had Nikkie moeite mee, maar dat schijnt met de komst van dit visje ineens wel goed te zijn. Grappig!
Ondertussen hebben onze kindjes al aardig wat vriendjes en vriendinnetjes gevonden, dus Lotte (waar Baby Born van mocht blijven logeren) die wilde wel een vlinder op haar buik. Ineens stond er een ander meisje, die ik helemaal niet ken, ‘mag ik ook?’ Ja hoor; een hondje (oeps, dat klinkt al een stuk moeilijker voor iemand die net 3 gezichtjes en 5 buikjes heeft beschilderd), maar ze was er erg blij mee. Ook haar zusje erbij; Kitty de poes met een mooie vlinder erbij, en die moest echt wel een beetje zilververf hebben hoor :) Meiden.
Lars wilde graag bloemen op zijn buik. Peter en ik probeerde nog Cars of ook een visje of zelfs een draakje, maar hij was bang dat de andere kindjes dat eng zouden vinden. Toch maar bloemen asjeblieft.
Kei leuk.

(P.S. Op de foto staat Nikkie met de slinger van de vorige keer; Peter is vergeten om een foto van het visje te maken)