Oostenrijk

Oostenrijk '15
We mogen weer!
Eindelijk vakantie. Zeker die laatste week leek bij mij in ieder geval een eeuwigheid te duren.
Raar eigenlijk. Maakt niet uit of wij 'vroeg', midden of laat zijn in verhouding met de rest van Nederland, kennelijk passen je hersenen daar keurig op aan. Of je lichaam. Net wat je wil.
Die beroemde laatste loodjes zijn er altijd. Terwijl het juist in de laatste weken op mijn werk vrij rustig was. Zou je denken dat je een mooie aanloop hebt, maar niet dus.

En (zoals het hoort??) was de laatste dag weer eentje met 'stress'. We hadden nota bene alle vier vrij, konden in theorie zelfs uitslapen, want bijna alles was al gepakt. Sms: collega sportschool is ziek, of ik tips had hoe hij zijn les van 19:00 gaat doorkomen. Overleg met Peter; prima, neem ik die les even over, want we rijden toch pas vannacht "dat halen we makkelijk". Hij dolblij, mag met paracetamolletje op de bank blijven.
Ik had om 11:15 nog een oedeem-behandeling en had bedacht dat ik me nog wilde 'verwennen' met een afspraak voor epileren wenkbrauwen en verven wimpers. Lekker slim, als je dan wakker wordt en uit de tent rolt, ben je al voor de helft klaar, water in je gezicht en hopla. Ja, mooi niet dus. De dame had heel handig één wenkbrauw af en had in de tussentijd voldoende moed verzameld om te zeggen dat ze geen wimpers mág verven, niet bevoegd.... Ja Muts! Daar had ik speciaal voor gebeld. >:| tegenvaller.
Thuis gelukkig een groot feest. Nikkie had een vriendje over en samen hadden zij een ranja kraampje. Alle opa's en oma's die de hond aan het uitlaten waren, mochten een glaasje komen kopen. Groen of rode ranja. Zag t super schattig uit. 'S Avonds mosselen met frietjes. Vriendje Pim werd pas rond 18:00 opgehaald en wij zouden vroeg eten, dus ook hij kreeg een mossel op zijn bordje. Die had ie niet zien aankomen bij de opmerking "wij eten frietjes", dus t kostte nogal wat overtuiging van ons alle vier (!) voordat ie erin zat. "Niet lekker!" Was de voor de hand liggende kreet erna. Prima. Hij zit erin, dus toch iets geleerd, ha, ha!
Alsnog haasten om die les te geven (waarom heb ik dat nou altijd? Mijn eerste planning is altijd top, nou ja, vaak dan toch, en dan moet ik toch nog haasten), was t wel een hele rustige groep zeg. Ze deden allemaal wel braaf mee en ook nog hun best, maar er kwam geen geluidje uit. Ben ik niet gewend. "Mijn" leden willen nog wel eens schreeuwen als t zwaar wordt of maken wel eens een opmerking tijdens de oefeningen "hoeveel nog??!" Of iets Laatste keer iemand enorm zien schrikken toen ik spontaan ging meezingen, om vervolgens een lach-salvo te krijgen, want inderdaad; ik kan helemaal niet zingen. Bij mijn grapjes kwam er nu een enkele glimlach, maar verder erg serieus hoor. Mag wel wat meer pit in en wat gemoedelijkere sfeer wat mij betreft. Keertje aan hem uitleggen misschien.
'S avonds nog even heerlijk gekletst met ons pap en mam, dat is zo'n beetje onze laatste voorbereiding op onze vakantie. Altijd gezellig en warm.
Redelijk op tijd naar bed, want de wekker ging om -steun- 4:00u. Kindjes rond 4:30 met pyjama en al in auto gezet, slaap daar maar lekker verder. Dakraam open (wát een luxe!) op zoek naar de maan en de sterren. Tuurlijk pech; bewolkt. Gelukkig kwam rond 5:15 de zon al op, en die hebben we alle vier gezien. De reis ging goed. Peter had kennelijk goed gerust, dus had helemaal nergens last van. Wij wel, volgens mij sliepen wij drietjes om en om. Niet zo'n super gezelschap voor hem, ben ik bang. Wel veel files gehad. Heel Duitsland ligt open, lijkt t wel. Overal weg werkzaamheden. Blèh.

De camping bij de boer is een verademing! Enorm mooie locatie. Zélfs op loopafstand een heel groot restaurant, vrij nieuw, helemaal in Oostenrijkse sfeer. Met veel houtsnijwerk, van die bankjes en Tiroler muziek op de achtergrond. Kei gaaf. Top begin :-)
Peter bestelde meteen een grote bier en had daarmee de charmes van de ober direct overwonnen. Die glinsterende felblauwe ogen met zo'n stralende lach van oor tot oor en zo'n jongensachtige blik van "krijg ik een nieuwe LEGO-doos en ík mag kiezen?". Gewoonweg dé binnenkomer; die beste man had geen schijn van kans, hup; ingepakt!
Lars zag een fantastische speeltuin met meerdere klimtoestellen en een geweldige setting; de speeltuin was verdeeld over verschillende hoogteniveau's met allerlei kleine muurtjes of trapjes als afscheiding, dus die waren we meteen kwijt. Nikkie zag in haar ooghoeken twee jonge katjes en rende (super handig) precies de andere kant op. En nét op dat moment komt onze vrolijke ober de menu-kaart brengen..... Wat willen jullie bestellen? Zucht. Goeie vraag.
Het werden een Schnitzel (natúúrlijk!), Schollenfilet, pizza salami en weer frietjes met een worstje. Die laatste vonden we een beetje jammer, maar het was een lange dag en t is ten slotte vakantie, dus moet kunnen, toch? (Zeg hier maar ja, want een ander antwoord 'hoor' ik niet :-) oost-Indisch hè)

In de tent mochten de kleintjes nog een filmpje kijken (winnie de poeh, altijd leuk), en toen vielen we allemaal en een diepe slaap. Heerlijk.

Zaterdag, 25 juli
9:00 iedereen is al wakker. Hoe kan dat nou? Ik had echt gedacht dat we een gat in de dag zouden slapen. Broodjes gehaald bij de boer, relaxed ontbijten. Lars is mopperig. Heeft t steeds over dvd kijken of iPad. Duidelijk moeite met acclimatiseren. Peter heeft een kaart gevonden. Onze kaart-o-fiel verliest zichzelf in denkbeeldige mountainbike routes, met stevige klimmetjes, gravel afdalingen, een meertje voor zijn vlieg-vis-actie, de bradkartoffeln van de berghut aan t einde, een stugge berggeit die niet aan de kant wil gaan en de beroemde zoektocht naar bergmarmotten, die we overigens nog nooit écht in het wild hebben gezien. Wij zien gewoon een kaart. Met lijntjes.

Ineens kwamen de buurkindjes voor onze tent spelen. Voorzichtig wilde het meisje kennis maken met Nikkie. Leuk tafereeltje. Peter had zijn plannen allang gemaakt, dus kwam enthousiast in fietspak tevoorschijn; kan ik even, want jullie zijn toch bezig.
Hij weg, buurkindjes weer in onze tent (waarom spelen die kids altijd bij ons en eigenlijk nooit bij die anderen?) en ik had bedacht dat ik mijn Balance les ging doen. De mat van de tent is prima, uitzicht formidabel (écht veel beter dan een sportzaal), muziek deed t goed en lekker rustgevend. Ik zeg; goed geregeld.
ZipWrap; ik kende de choreo helemaal niet meer zo goed, was zo stijf als een plank en de kids hadden geregeld ruzie in de tent. Niet bepaald yoga / zen... Peter kwam zelfs 10minuten voor t einde al weer terug, dus dan weet ik wel hoe lang ik heb staan klungelen.
Die laatste deed ik dus gewoon opnieuw. Zijn maar 8 minuten, moet kunnen. 'T is vakantie.
Dat bleek een gouden greep. Lars had namelijk de hele tijd met zijn nieuwe vriendje een kaartspel gespeeld van Angry Birds. Mijn laatste track eindigde op de vloer, liggend. Ondertussen had Peter de gemoederen aardig stil en kon ik echt luisteren naar de uniek en de rust even vinden.
Toen ik weer ging zitten, kwam Lars bij me zitten. Ik zat in kleermakerszit, dus kon hij zich heerlijk nestelen en sloeg ik mijn armen om hem heen. Hij begon te stralen en samen hadden we echt even een momentje van geluk.
Balance probeert je helemaal terug te brengen naar de basis en ik heb er heel veel moeite mee, want merk nog steeds dat mijn aangedane arm niet zo ver kan rekken. Ik heb ook heel veel moeite met de poses, want die langdurige druk / kracht heb ik niet meer. Mijn fysio hamert erop dat ik trots moet zijn op wat ik wél heb bereikt en mijn lichaam rust moet gunnen, omdat het al zo hard heeft moeten werken om hier te komen. Door die gesprekken wordt ik natuurlijk steeds geconfronteerd met wat er allemaal is gebeurd en dat valt niet mee. Ik heb mijn oma bijvoorbeeld nooit gekend, zij is gestorven toen mijn moeder pas 14 jaar was. Waarschijnlijk is zij maar 45 jaar geworden, ze denken dat het kanker was. Doordat ik het zelf heb ontdekt en doordat ze je met de hedendaagse technologie iets kunnen doen, ben ik er nog.
Toen Lars dus spontaan zei "ik ben heel blij met mijn nieuwe spel mama", schoot ik helemaal vol en zei "ik ben ook blij met mijn nieuwe spel Lars".

Zondag
Wandeling gepland naar de berghut
Berg op was een drama. We waren amper de bocht om en hadden net de prachtige waterval gezien en toen begon Nikkie al met klagen. Wat was t toch ver. Wat had ze warme voeten. Ze kon niet bij haar drinken.
Zo jammer. Ik heb mezelf die berg op gesléépt. Snap er niks van. Zeker in hét begin werd ik duidelijk gedemotiveerd doordat we zo'n blokken aan onze benen hadden (Lars vond er natuurlijk ook niet veel meer aan), maar in alle eerlijkheid had ik er zelf ook heel veel moeite mee. Begrijp ik niet. Ik sport zo veel en zo fanatiek, dan moet zo'n wandeling toch niks voorstellen? Waarom ging het dan eigenlijk niet?
De berghut was gelukkig een verademing. Prachtig gelegen tegen een berg met vrij uitzicht over de vallei én een zeer uitgebreide grote speeltuin. De kids waren we ineens kwijt; kikkervisjes vangen. Er werd een heerlijke kaas/worst plank op tafel gezet en in het zonnetje konden we goed bijkomen. Tot onze verbazing hebben de kinderen bijna niet gezeten. Zelfs niet voor hun worstje met brood. Dus waren ze toch niet zo moe als dat ze de hele weg voordeden.
Naar beneden was ook een makkie; vrolijk zingend en huppelend ging het heen. Terug bij de tent was de sfeer weer eg gezellig, maar die huttentocht van morgen gaan we dus niet doen.
Slecht plan.

'S avonds gingen we uit eten. Peter vraagt aan Lars of hij nog een bergtocht wil maken "uhm. Nee!" We vragen t later ook nog eens aan Nikkie en die begon oprecht te twijfelen. Snap je dat nou? Hij deed t juist heel goed vandaag, waarom twijfelt zij dan?

Dinsdag 28 juli
Het is weer droog! Zoveel beter.
Op t gemakje buiten genieten van de broodjes in de ochtend en beetje kletsen.
We gaan een Blote Voetentocht doen. Klinkt goed. Vast met water, dus kan t nooit hoog zijn. En water met kinderen is altijd pret. Gisteren besloten dat we morgen naar Kroatië gaan rijden ipv overmorgen. Die regen is gewoon niet leuk. Op je vakantie heb je zin in zon. En vooral ook in een tent. OK. Alles blijft binnen droog, wij hebben geen klagen. (Hebben zelfs een kacheltje, dus altijd warm.) maar je zit toch een beetje op elkaar gepropt. 'S avonds vind ik dat heerlijk; als een ras echte kloek wil ik mijn kuikens en haantje dicht bij me in het nest. Gezellig. Maar overdag wil ik naar buiten, en dan niet in de volle wind met een driezel de hele dag. Dat is niet leuk.

Ze kregen al stress toen wij de rugzakken om gooiden en de bergschoenen aan moesten. Zelfde pad in het begin. Toen ze doorhadden dat we min of meer gelijkvloers bleven, was het al beter. Peter had zijn vispullen meegenomen en was een hele verschijning op het pad; die hengel was net zo groot als hijzelf en stak nogal hoog uit zijn rugzak. Mannetje met antenne. Radio- grafisch bestuurbaar? .... Hem kennende; nee.
Naast de rivier stond er prachtig bankje én en zitje met banken. Briljant. Hij claimde de bank voor zijn vis-gebeuren. Wij gingen aan de picknicktafel. Vliegvissen ziet er grappig uit. Veel werk, lastig ook, en je vangt er zelden een vis mee. Duurde ook niet lang voor hij een publiek had. Zeker omdat hij náást de brug was gaan staan. Een top punt voor iedere wandelaar om eventjes in het water te turen. Het water was ook schitterend. Zo helder als glas! Heel raar , je kon de vissen erg goed zien en die deden bijna niks. Leek wel op "hoveren"; helikoptertjes zwevend op een plek.
Wij speelden kwartet. De picknick was een succes. Broodjes met vis uit blik (hij had er inderdaad eentje gevangen, maar die was te klein én deze hoef niet schoon te maken. Zit zelfs al een sausje bij. Lekker!), quiche en zelf gemaakte cakejes zonder ei. Ingedeukte. "Ik vind het niet erg hoor mama, dat jouw cakejes een deuk hebben; ze zijn toch wel lekker". Precies Lars, we vullen ze de volgende keer gewoon af met jam of hagelslag en dan hoort het zo ;-)!
Het blote voetenpad was erg grappig; koud!! Maar ook weer zeer helder water, en inderdaad die wisselbaden zijn goed voor de bloedstroom, dus.... Erin. En heel snel eruit! Zó; flink koud! "Verkwikkend hè?" Zou Gudrun zeggen. Dat is de reactie van een echte dame. Ik zei het ook, maar dacht natuurlijk iets anders.

Thuis kids naar de speeltuin gestuurd, zodat wij de tent konden inpakken. Allemaal in de douche, eten, filmpje kijken (Mary Poppins) en slapen. Wel leuk hoor, nostalgie. Op de terugweg hadden Lars en Nikkie allebei een stok tussen hun benen, als stokpaardje. "Ja maar", zegt Nikkie "ze hebben geen benen". Lars "Oh dat geeft niet, dan zijn t gewoon draaimolenpaarden, zoals bij Mary Poppins". Lief! Ze hadden gisteren de eerste helft gekeken, dus moest ie nu aangezet worden bij de scène dat ze in de stoeptekening springen. Die hadden ze net gezien, en de pinguïns waren natuurlijk een succes. Ikzelf vind het zelf helemaal geweldig. Alles aan die film. Zwijmel helemaal met de kids weg. Mooie muziek, leuke sfeer en leuke taal / gebruiken. Gedrag en "hoe het hoort" is heel belangrijk in dit verhaal. Wat is er dan toch veel veranderd, en dit is de romantische versie van die tijd. Wij hebben net de serie De IJzeren Eeuw met Hans Goedkoop op televisie gezien, en die kwam bij mij in ieder geval flink rauw binnen hoor, wat een harde tijd.

Woensdag, 29 juli
Vannacht wakker geworden van de regen. Dan weet je t wel. Natuurlijk op de dag dat we gaan rijden. De tent inpakken was hopeloos. Mag ik dat zeggen? Van Peter waarschijnlijk niet. Die vond het naar omstandigheden eigenlijk heel goed gaan. Op zich had hij een punt. We konden ontbijten in een hutje van de camping met een zeer grote picknicktafel. Droog en uit de wind. Terwijl hij zijn gezin veilig had gesteld, ging mijn held verse broodjes halen en verder met inpakken. Samen broodjes gegeten en kids in de auto gezet. Lekker droog met veel speelgoed om zich heen. Peter gooide hoge ogen bij mij door met zijnsoordelen verkrampte vingers de kap erop tekeningen. Het regende nog steeds, dus onze tent was helemaal volgezogen (zwaar) en stug van de kou.
Vertrekken is dan zo fijn. Weg hier. Oostenrijk is schitterend in de zon, maar verstopt in de wolken en met zoveel regen, is er naar mijn menig niks aan.