Kroatië, eerste deel

Kroatië 2015, arriveren
(Zie dat de auto-correctie er hier en daar een flinke puinhoop van heeft gemaakt. Zal proberen op te letten dat ie niet zoveel moet aanpassen.)

De reis was bijna 5 tot 6 uur. We begonnen met 12 grdn en uiteraard, nog steeds regen. We zaten al halverwege Slovenië en t was volgens de teller nog steeds maar 18grdn, flink bewolkt. Dit geloof je toch niet? Helemaal in het begin, ik denk net over de grens in Duitsland was er een bandje op de radio die vrolijk zong "where ever you go; always take the whether with you". Duídelijk geen Nederlanders! Wat een slecht plan zeg. Hoe kóm je erop?

We zitten al in Kroatië (en het doel is Istrië, dat is niet zo ver), dat ik ineens denk aan het verhaal van mijn collega. (Ik weet het, op vakanties moet je je werk los laten, maar geef me even een momentje, ik leg t uit.) Hij heeft zijn Tweede Wind gevonden. Na een gestrand huwelijk heeft hij jaren geleden een relatie gekregen met een jongere meid. Zij is heel erg basic. Type "heb niet veel nodig om gelukkig te zijn en waarom moeilijk doen als t ook makkelijk kan?". Zij gaan dus graag naar Tjechië. Kost geen knoop. Elke avond uit eten. Lekker, goedkoop en geen afwas. Toen ik vroeg waar ze dan heen gaan, zei hij heel rustig "geen idee. We pakken de spullen in en gaan rijden. Als de temperatuur boven de 25 graden komt, dan gaan we van de snelweg af een plekje zoeken." Hij meende het. Heerlijk toch als je zo zorgeloos kan vertrekken?
Ik keek op het dashboard. Nog steeds 18 grdn. Nog maar 100km te gaan. Het zal toch niet waar zijn hè? Always take the whether with you... Shut up! We zitten al een hele week zonder internet of nieuws op de radio of wat dan ook, geen idee. Misschien ligt heel zuid-Europa wel onder de wolken... :-(

Ineens, maar dan ook werkelijk ineens, zagen wij een streepje heldere lucht. Toch nog?

In een klein uurtje zagen wij de temperatuurmeter omhoog schieten, het glasdak moest dicht, want de kids kregen last van de zon en het gras in de omgeving was niet meer groen, maar beetje bruinig. De zon! We hadden een uitzicht! Palmboompjes, oleanders, zelfs een heldere blauwe zee. Bestelbusjes met een luifeltje en rijen knoflook en pepers aan een draadje langs de weg. Een groente en fruit kraampje met Melone. We draaienden helemaal lyrisch een bocht om en zagen een ijzeren blauwe brug amper een meter boven het zeewater. Een prachtige witte vogel stond in het water te vissen, geen reiger of ooievaar -die kennen we wel-, en een enthousiasteling sjeesde over het water op een jetski. Zomer! We zijn er; eindelijk.

Prachtig plekje uitgezocht met uitzicht over de zee, veel te blij onze tent opengeklapt en alles open gezet, want die moest écht flink drogen wil je er in kunnen slapen. Mensen waren zelfs geshockeerd toen de stroompjes water van het dak af liepen. Echt nat.
Kindjes hebben een leuke speeltuin op loopafstand, dus wij gingen vol aan het bouwen en inrichten. Om 19:30 hadden we pas door dat we ook nog moeten eten. Is wel eens handig. Grill-restaurant op de camping, nog geen 50 meter van de tent, snel tafeltje reserveren, want het zag er heel druk uit, allemaal onder de douche en heerlijk gegeten. Wát een verademing. Welkom in Kroatië, het mooiste plekje met zon. Wij verloren ons in de sfeer op het terras. Eindelijk konden we weer sms-en én aan het eind van de dag bleek zelfs dat er weer WiFi was. De code werd meteen afgegeven. Dus konden ze bij het vertrekken zelfs nog snel wat foto's van Oostenrijk naar opa en oma sturen. Perfecte afsluiter en top starter van het tweede deel van onze vakantie. Ik denk dat het half twaalf was dat we naar de tent terug gingen met onze vermoeide, maar blije kids.


..

Vrijdag,
Ik dacht even slim te zijn. Gisteren de Xcore gedaan, doe ik vandaag gewoon de Combat. Beetje verspreiden. Het is ten slotte vakantie. Misschien nu maar niet aan de zee, vanwege de prangende ogen van andere badgasten. Peter wilde gaan fietsen, want de omgeving is hier natuurlijk erg mooi en uitdagend, dus hadden we bedacht dat de kids naar het zwembad gingen. Allebei hun diploma, en daar was gisteren geen mens te zien. Dan ga ik wel ergens op de achtergrond staan in een schaduwrijk plekje. Ik heb enkel een beetje vlakke vloer nodig, en dan heeft iedereen zijn sportmomentje. Leek een goed plan, toch?
Natuurlijk niet. Ik vergat mijn kabeltje. Moest dus terug, want zonder muziek weet ik niet wat ik moet doen. Balen. De oppepper aan mezelf "heb ik alvast een opwarming" hielp ook niet. Had ik na veel vijven en zessen eindelijk een mooi plekje, bleek dat de in- en uitgang voor het personeel van de camping te zijn! Ik heb wel drie keer de veegwagen voorbij zien komen, de wasserette, een kerel die op zijn gemakje in een werkplaats ging lassen (?! Waarom??), de dames van het sanitair, diverse obers en jawel; moest even opzij toen de plaatselijke Hanos vrachtwagen even kwam lossen. Mijn les duurt maar een uurtje hoor! Hoe slecht kan je het plannen? Om nog maar te zwijgen over het aantal fietsers en best wel veel verveelde toeristen van de camping, die op z'n gemakje even een paar minuten gaan staan kijken.

'S nachts begon het ineens te regenen. Niet waar hè?! "Always take the whether with you!" Thuislaten is het devies! Getver, ik werd er gewoon wakker van. Bliksem en al. Het gras is hier dor en dood, maar geen zorgen, de vinkjes komen eraan. Water in overvloed. En flink waaien, ook nog. We moesten eruit. Alles klapperde zo hard dat we extra scheerlijnen moesten spannen, de stoelen en alles wat wapperde op de grond of in de tent, want inderdaad; dan is het toch gewoon een tent. Best wel stress of die er doorheen komt. Jaren geleden hadden we een stokkentent, drie punten, 2 voor 1 achter. Toen waren we nog met z'n tweetjes. Ook een hoosbui. In Frankrijk, rood zand, naam weet ik al lang niet meer. Lac de Salagou (?). De wind tilde onze tent helemaal op, en spuugde hem weer terug op de grond. Je zag onze driehoek ineens een bolletje worden en natuurlijk kwamen de gaatjes niet meer terug op de prikkers. We bleven zitten met stroken stof om ons heen. Kan je nog zoveel alcohol in je hebben zitten, dát maakt indruk.
Dit keer hadden we geluk. Toen de regen echt doorbrak, ging de wind liggen, de bliksem ging steeds verder weg en we vielen in slaap. 'S ochtends natuurlijk nat en klam, maar gelukkig alles in tact.

Zaterdag,
Dagje Porec. Wel laat op de dag hoor. Anders is het veel te warm. Mooi stadje! Beetje klassiek hier en daar. Veel winkeltjes, dus we konden ons uitleven. De kinderen hebben allebei een t-shirt laten maken. Leuk joh! Lars wees een plaatje van de Minions aan en Nikkie wilde natuurlijk gehele cast van Frozen. De dame pakte een blanco shirtje "voor de maat", ik wilde al ingrijpen want wij wilden geen gewoon geel shirt, maar ze keek niet (typisch Kroatisch, gaan stug door met hun plan), en begon al met persen. Geweldig! Hè Lars; dat is stoer! Ben jij de enige op je school met dít shirt!
Je zag hem glunderen. Dat zijn punten. Nikkie straalde helemaal met haar shirtje. Mag ik hem nu al aan? Ja natuurlijk; hij is toch van jou.
Peter gooide ook grote ogen, toen hij het enige zeer fleurige bloemetjes blouse uit het rek trok van een andere winkel. De verkoopster dacht dat hij een grapje maakte en ging vrolijk met Nikkie mee. Waarom weet ik niet, maar ze hebben het niet zo druk in de winkels. Veel kijkers. Weinig kopers. Best wel sneu, want het ziet er allemaal heel netjes en goed uit. Toen bleek dat we allebei best serieus waren, kwam er meteen een tweede verkoopster bij en die had zich voorgenomen dat wij tevreden en goéd geholpen de deur uit gingen. Top. Wij gingen in eerste instantie voor een 'veilige' blauwe broek, zij kwam met een uitdagende oranje kleur. Betere combi, geloof me! Ze had gelijk. Goede verkoopster, ik mag haar nu al. Was geen logische keuze voor haar, wie weet schrik je de klant af, maar ze ging voor het beste plaatje / advies.
Na verschrikkelijk veel andere winkels, en we hadden er al tig gehad, zag ook ik eindelijk mijn tas staan. De grote dan, voor mijn werk. Ik zag aan de schrik reactie in het gezicht van Peter toen ik heel voor-mijn-idee logischerwijs zei "nu nog een kleine en ik ben weer klaar", dat dit laatste niet in zijn planning zat. Beetje jammer, zeg maar.
Niet getreurd, ik heb wel mooi alvast de helft van de winst binnen. Die andere komt vast nog wel. Komt goed.

Zondag,
Heerlijk dagje op de camping. Even niks.
Lars begon al Peter te porren voor een rondje met de kano. Vond ie kennelijk toch wel erg leuk. Nikkie keek twijfelachtig. "Gaan we naar het zwembad??" Parelende oogjes, mierenzoete vraag. Ze vindt het zout van de zee vies. Slimmerik. Met honing vang je vliegen. Niet met azijn. Ja hoor, we gaan vanmiddag ook nog even naar het zwembad. Maar eerst die zee. :-)).
Het was heerlijk! Ik had een yoga-matje met kleine stereo meegenomen, best wel mooie plek uitgezocht en er lag nog maar een enkele andere persoon op een ligbedje. Balance is hele vriendelijke muziek. Vind ze vast niet erg, besloot ik. (Vragen geeft een optie, dus die geef ik niet, ha, ha!) Lars en Peter hadden een speciaal bij de supermarkt een verse pijlinktvis gekocht, in stukje gesneden en daar gingen ze met hengel en visnet. Deze vis is nogal verwend, een simpel stukje oud brood 'doet t niet'..... Tuurlijk. Is ook.
Enfin. Ik genoot van mijn schitterende uitzicht tijdens mijn les, écht nog een foto van nemen om de leden van de sportschool hun ogen mee uit te steken "kijk; zó ervaar ík de Balance!" En ook nu weer keken alle badgasten mij meewarig aan. Dat is in ieder geval een consequente factor in het verhaal. Ligt het niet aan mij, denk ik maar.

Ik zag na een klein half uurtje mijn zoon en man heerlijk dobberen in de zee met hun snorkels. Ze zaten ook in de volle zon op de pier, wat verkoeling leek best prettig. Tijdens mijn relaxation werd ik 'gewekt' door mijn dochter. Hoe idyllisch kan het worden hier?? Ik meen het: dit was heel even The Perfect Picture. (En weer schoot ik vol. Tweede keer deze vakantie.)
Spullen opgeruimd, snorkel van Peter geleend en zelf ook even gekeken naar de visjes, drie best-wel-lelijke zeekomkommers, een flinke krab en ineens zat er een hele school visjes onder mij. Kleintjes. Kleuters :-), groep 1. Moeten nog leren lezen. En -lekker naïef- ik kwam weer boven water, omdat ik bang was al tegen de kade aan te zwemmen, bleek dat ik nog geen 10 meter van mijn startpunt was. Enórm slecht gevoel voor afstand. Toevallig dat ik het van tevoren al tegen Peter had gezegd 'o help, dit is zo lang geleden, ik weet er niks meer van'. Nee. Dat was een overschatting. Waarschijnlijk wist ik het destijds ook al niet. Ik heb mijn Padi wel in een officiële cursus gehaald, maar dat was een stoomcursus van dagen van 8 tot 16:00 of zo in Thailand (als je wilt; staat ook nog ergens in ons dagboek, vorige reizen). Voelt nu een beetje zoals de meeste Belgen hun rijbewijs verkrijgen; gekocht bij een pakje boter, samen met een halve brood wit en 2 pakken melk.

Maandag, 3 augustus
Na de boterhammetjes ging Peter een lekker rondje fietsen. Was leuk. 40 km, rondje met de klok mee. Was warmer dan het rondje tegen de klok in. Hij heeft het over het rondje dat hij thuis heeft gedownload van het internet. Die gaat eerst een stukje langs de kust, dan via het binnenland omhoog en op het hoogste punt terug naar de kust. Allemaal dorpjes, heel veel olijven of druiven plantages. Een stukje heet zelf de Viña strada. Veel boerderijtjes. Rode kop, straal blauwe ogen (pupillen extra klein van de zon) en enorme lach komt ie aan. Pak uit en onder de koude douche bij onze haven. Dat water is een stuk kouder dan de zee, dus best dapper!

Verder werd het een dagje camping voor ons. Lekker aan het zwembad hangen en weinig doen.
Met de hand afwassen en een handwasje ook echt met de hand doen. Omdat het kan. Omdat je hier wel de rust hebt en geen honderd andere dingen aan je hoofd hebt (ik moet die mail nog verzenden, spullen klaarzetten voor school en werk morgen, kids op tijd naar bed, vroeg eruit, dus op tijd koken, snelle maaltijd dan maar, o nee, dat kan niet, want ik heb nog vanalles in de koelkast en dat bederft dan).
Nee. We leren onze kids dat we een klein magneetje van de Action (A-C-Tíon voor de upperclass) kunnen beschrijven en aan de Middenpaal van de voortent hangen met "Papa is fietsen" of "Nikkie is bij vriendin", zodat we van elkaar weten waar we zijn. Hoe relaxed is dat? We kopen een verse baguette bij een kiosk 150 meter verderop voor de lunch en kopen er een fles witte wijn bij. Tijdens die lunch zit er vast "een vijf in de klok". 12:25. Zie je wel :-), mooie vijf.

Bij het zwembad hebben we per ongeluk WiFi. Joepie, keertje niet overbelast. Snel een fotootje en gelukwensje naar opa en oma, want die blijven favoriet. (Vooral bij mij; ik hou van jullie lieverds!)
Ze hebben t warm in Nederland, krijg ik terug. 33 grdn. Hebben wij ook, maar wij zijn er blij mee. Zij niet weet ik. Hoop dat de airco ze niet teleurstelt en stuur voor de zekerheid er nog een kusje achteraan.
Bedenk me ineens dat we inderdaad super relaxed zijn voor ons doen en geniet heel even van dit momentje. Zie dat mijn kids tegen elkaar aan het opboksen zijn "wie maakt het grootste bommetje in het water?" En na een tip van hun papa "een knie optrekken en andere been gestrekt houden", neemt Lars een gigantische aanloop. Hij rent een compleet rondje om het gehele zwembad heen, over de handdoeken van de andere badgasten en ploft alsnog erin. Briljant. Nikkie zit duidelijk weer lekker in haar vel (súper blij mee, want wij hadden -oprecht- de papieren voor professionele hulp al bevestigd en initiële gesprekken gehad), dus die wil het nog beter doen en rent twéé (!) rondjes als aanloop :-)) voor haar bommetje. Ook hier raak ik weer in sferen die sommigen van ons niet begrijpen en denk dat een bang kind maar één ding wil; geborgenheid en bevestiging dat wij eeuwig samen zijn. Psychologie is mooi, maar als je iemand voor je hebt, die dat uit een boek heeft geleerd (en niet vanuit zijn of haar hart en overtuiging), dan heb je er niks aan. Even dacht ik dat ik hulp nodig had, en die muts tegenover mij pakte letterlijk een klapper met diverse te stellen diagnoses om uit te zoeken waar ik last van had. Hallo! Dat zég ik je toch; post-stress van kanker en weet niet hoe ik die stress kwijt kan geraken, komt zij met Burn-Out. Zucht. Nee... Laat maar.
Tip voor iedereen; ga 'gewoon' met je gezin drie weken naar een land met een heerlijk klimaat en alles verzorgd om je heen. Kost wat centen, maar dan heb je ook wat. (En als die muts de verkeerde diagnose zou kiezen uit haar boekje, moest ik het ook zelf betalen, geen verzekering hoor. Doe mij dan maar die vakantie.)

'S avonds eten we een keertje bij de tent. Wordt pas de tweede keer sinds we hier zijn, want de plaatselijke restaurantjes zijn zo spotgoedkoop en lekker dat het wel heel aantrekkelijk is om daar te gaan zitten. Peter maakt Paella, daar is ie goed in. Bij de lokale supermarkt zelfs saffraan gekocht voor de kleur. En de pijlinktvis gaat erbij, het stuk wat de visjes van gisteren niet mochten krijgen. Kennelijk is gevist met het kontje, wij hebben het goede stuk volgens de kok.
Bewerkelijk gerechtje hoor. Vooral omdat hij het in een enkele pan wil maken, en dus steeds een gedeelte maakt en in een ander bakje gooit, om het volgende gedeelte te maken in diezelfde pan. Wij zitten ernaast, dus mijn maatje knort als een dolle; mijn neus vangt zoveel lekker luchtjes op, gewoon nu al zin in!

Het was heerlijk! Absoluut de moeite waard om te moeten wachten.